Alles rond mij is perfect ...
De voorbije weken, misschien zelfs maanden, zit ik een beetje, zeg maar heel erg, in de knoop met mezelf.
Ik zou zo veel willen zijn en doen – als werknemer, partner, moeder, dochter, zus, vriendin … - maar het lijkt wel alsof ik op elk vlak compleet de mist inga. En zo voel ik me zowat elke dag falen – omdat ik te laat op het werk kom door een treinvertraging, omdat ik zo weinig geduld heb met zoon- en dochterlief, omdat ik niet genoeg met hen speel en hen niet de aandacht geef die ze vragen, omdat ik niet elke dag ‘vers’ kook, omdat ik niet lief genoeg ben voor mijn liefste, omdat ik niet aan lopen toekom, omdat ik niet genoeg aandacht en zorg heb voor mijn vriendinnen, omdat ik maar weinig tijd doorbreng met mijn ouders die zelf altijd klaarstaan, omdat er soms een dag voorbij gaat zonder dat ik heb gelachen, omdat ik soms lijk te zeuren van de vroege ochtend tot de late avond, omdat andere communicatieverantwoordelijken uiteraard veel professioneler en competenter zijn dan mij, omdat ik te weinig karakter heb om die laatste overtollige rotkilo’s af te schudden, omdat ik niet opgewekt, tevreden en luchthartig ben …
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Ik besef heel goed dat ik onvoorstelbaar gezegend ben en alles heb om gelukkig en tevreden te zijn. Maar helaas lijkt het alsof die zegeningen niet tot me doordringen. Ik zou niet eens iets anders willen dan nu het geval is want wat ik heb, is veel meer dan ik ooit had kunnen wensen en dat realiseer ik me heel goed. Ik zou dan ook helemaal niets willen veranderen, enkel mezelf ...
Alles rond mij is perfect, behalve ikzelf … Wat doe je daaraan?
Ik zou zo veel willen zijn en doen – als werknemer, partner, moeder, dochter, zus, vriendin … - maar het lijkt wel alsof ik op elk vlak compleet de mist inga. En zo voel ik me zowat elke dag falen – omdat ik te laat op het werk kom door een treinvertraging, omdat ik zo weinig geduld heb met zoon- en dochterlief, omdat ik niet genoeg met hen speel en hen niet de aandacht geef die ze vragen, omdat ik niet elke dag ‘vers’ kook, omdat ik niet lief genoeg ben voor mijn liefste, omdat ik niet aan lopen toekom, omdat ik niet genoeg aandacht en zorg heb voor mijn vriendinnen, omdat ik maar weinig tijd doorbreng met mijn ouders die zelf altijd klaarstaan, omdat er soms een dag voorbij gaat zonder dat ik heb gelachen, omdat ik soms lijk te zeuren van de vroege ochtend tot de late avond, omdat andere communicatieverantwoordelijken uiteraard veel professioneler en competenter zijn dan mij, omdat ik te weinig karakter heb om die laatste overtollige rotkilo’s af te schudden, omdat ik niet opgewekt, tevreden en luchthartig ben …
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Ik besef heel goed dat ik onvoorstelbaar gezegend ben en alles heb om gelukkig en tevreden te zijn. Maar helaas lijkt het alsof die zegeningen niet tot me doordringen. Ik zou niet eens iets anders willen dan nu het geval is want wat ik heb, is veel meer dan ik ooit had kunnen wensen en dat realiseer ik me heel goed. Ik zou dan ook helemaal niets willen veranderen, enkel mezelf ...
Alles rond mij is perfect, behalve ikzelf … Wat doe je daaraan?
Reacties
Een hele dikke knuffel
Meter Dansschoen
veel te druk hier, maar laat dit alvast een hart onder de riem zijn!
ik lees al bijna een jaartje je blog mee en ben tijdens de vorige garageverkoop bij jou een boek en een truitje komen kopen.
Ik ben zelf mama van twee kleine meisjes (net 1jaar en bijna 3jaar) en herken heel veel in wat je hier schrijft.
We leggen voor onszelf de lat toch soms zó hoog, we willen idd de perfecte mama, de perfecte partner, de perfecte (schoon)dochter, de perfecte werkneemster, kokkin, huisvrouw en noem maar op, zijn.
Wanneer wordt gewoon iets goed doen, weer "goed genoeg" voor onszelf?
Elke dag probeer ook ik weer te kijken naar wat wel goed gelopen is, maar soms ...
En voor wat het waard is, ik vind je blog ontzettend leuk en herkenbaar om lezen, stiekem een beetje jaloers om je leuke schrijfstijl!
veel succes!
Anja
En inderdaad, ik besef best dat perfectie niet voor mensen is. Maar iets weten betekent niet altijd dat ook voelen ... Al gaat het eerlijk gezegd niet zozeer over perfectie voor mij, maar eerder over harmonie, tevredenheid en innerlijke rust ...
Waarschijnlijk is dit gewoon de obligate midlife crisis waar ik even doormoet. :-)
Bedankt voor jullie begrip en geduld ...