Koortsige zoon - laaiende moeder ...

Zoonlief heeft sinds jaar en dag een liefje. Een echt 'Meisje' ; fijn, klein, schattig, dottig ... , dus mijn zoon heeft best een goede smaak. Regelmatig komt ze eens spelen met zoonlief, terwijl Buurvrouw boodschappen doet, naar de kapper gaat, een filmpje meepikt met een vriend ... Onze deur staat steeds open en het logeerbedje permanent klaar.

Maar blijkbaar is onze gastvrijheid iets te evident geworden want vorige vrijdag stak Buurvrouw haar dochtertje opnieuw binnen om te komen spelen zodat ze haar handen even vrij had. Geen probleem, ware het niet dat ze verdachte koortsblosjes op de wangen had. Maar geen probleem, het was zeker niet besmettelijk, verzekerde Buurvrouw ons ...

Voor de niet-kenners: zoonlief heeft een zeldzaam talent om elke bacterie en virusbacil die zijn pad kruist, in een oogwenk op te nemen en daarna dagenlang te koesteren in ijldromen. De kenners herinneren zich vast nog wel zijn eerste horrorwinter met 10 maanden non-stop ziekte - wij doen dat alleszins wel! Vandaar onze panische houding bij koortsige kinderen ; we houden zoonlief mooi uit de buurt als het kan. Maar aangezien het niet besmettelijk zou zijn, willen we geen boeman zijn en mag buurmeisje toch komen spelen. Maar haar felle blossen, hoestbuien enz. geven me toch geen goed gevoel.


Nog geen 24 uren later: zoonlief krijgt heel plots hoge koorts (dezelfde koortsblossen), op een half uur van niets naar 39°C. Blauwe lippen, rillen van kop tot teen, kreunen ... De schrik slaat me om het hart! Nog eens 24 uren later blijkt zoonlief nog altijd heel koortsig (steeds rond 39°C)en wordt steeds lustelozer, bleker en flauwer. Uiteindelijk dus naar de dokter gegaan. Verdict: beginnende longontsteking. Resultaat: antibiotica slikken, ventolin puffen, koortswerende en pijnstillende middeltjes (perdolan, junifen ...).



Randresultaat: ziedende mama. Buurvrouw is wijselijk nog niet in mijn buurt gekomen en ik raad haar aan het de eerste dagen ook niet te proberen want ik ram met alle plezier een gesprongen koortsthermometer door haar strot. Dat er ten huize Bollewerk de voorbije nachten nauwelijks is geslapen, zal ik vast wel als verzachtende omstandigheid kunnen inroepen ...

Laaiende zwaai,

Linneke

Reacties

Martha zei…
Wow, heftige dagen in huize Linneke dus. Er waart een naar griepvirusje rond met hoge koorts, zelf ben ik er bijna geheel vanaf maar moet nog echt aansterken en opknappen, je bent er zo 1,5 week mee 'zoet'. Sterkte voor jou en beterschap voor je knul, dat ie maar weer gauw op de been mag zijn ;-)
5 december 2007 om 09:28
Eva zei…
allez zeg, heb weer eens iets bijgeleerd. Wist niet dat longontstekingen besmettelijk zijn. Heus.
5 december 2007 om 13:10
Linneke zei…
Momenteel is het Vlaamse kindergrut in de ban van een epidemie van luchtwegeninfecties - meestal zware bronchitis en longontstekingen - en maagdarminfecties. Helaas dus allemaal wel degelijk besmettelijk ... Snif!
6 december 2007 om 10:23
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen