Een gewichtig onderwerp

Het is uiteraard een flauw excuus maar ik begin toch te vermoeden dat mijn weegschaal uiterst stressgevoelig is, om van mijn vege lijf maar te zwijgen. Bij andere mensen vliegen de kilo’s er in tijden van emotionele, fysieke, professionele etc. stress af maar ondergetekende is zoals steeds een uitzondering op die zwaarwichtige regel.

Liefdesverdriet, borstvoeding, jachtige werktoestanden, sportieve inspanningen, … Mijn medemensen slinken in dergelijke omstandigheden weg als sneeuw voor de zon, maar niet ik. Als ik een week later vol verwachting op de gehate weegschaal klim, geeft die telkens weer een ruk naar rechts.

Acht maanden borstvoeding – plus drie kilo. Een periode van drukte en megastress op het werk zodat ik amper de tijd heb om te ademen, laat staan voor een snelle hap – plus twee kilo. Gemiddeld twee keer per week vijf kilometer lopen – plus twee kilo. En dit zonder noemenswaardige plunderingen van de snoepkast, iets waar ik me vroeger wel aan kon bezondigen... Kortom, de weegschaal voor en na zoonlief is me helemaal niet gunstig gezind maar lijkt in alles wel een reden te vinden om er een paar extra kilo’s aan te plakken.

Niet leuk. Helemaal niet leuk. Ik wil af van die overtollige ballast! Maar hoe ?

Bezwaarde zwaai,

Linneke