Een gewichtig onderwerp

Het is uiteraard een flauw excuus maar ik begin toch te vermoeden dat mijn weegschaal uiterst stressgevoelig is, om van mijn vege lijf maar te zwijgen. Bij andere mensen vliegen de kilo’s er in tijden van emotionele, fysieke, professionele etc. stress af maar ondergetekende is zoals steeds een uitzondering op die zwaarwichtige regel.

Liefdesverdriet, borstvoeding, jachtige werktoestanden, sportieve inspanningen, … Mijn medemensen slinken in dergelijke omstandigheden weg als sneeuw voor de zon, maar niet ik. Als ik een week later vol verwachting op de gehate weegschaal klim, geeft die telkens weer een ruk naar rechts.

Acht maanden borstvoeding – plus drie kilo. Een periode van drukte en megastress op het werk zodat ik amper de tijd heb om te ademen, laat staan voor een snelle hap – plus twee kilo. Gemiddeld twee keer per week vijf kilometer lopen – plus twee kilo. En dit zonder noemenswaardige plunderingen van de snoepkast, iets waar ik me vroeger wel aan kon bezondigen... Kortom, de weegschaal voor en na zoonlief is me helemaal niet gunstig gezind maar lijkt in alles wel een reden te vinden om er een paar extra kilo’s aan te plakken.

Niet leuk. Helemaal niet leuk. Ik wil af van die overtollige ballast! Maar hoe ?

Bezwaarde zwaai,

Linneke

Reacties

Martha zei…
Ach Linneke, heb uzelf lief. Ik heb de strijd tegen de kilo's opgegeven en merk dat als ik in balans ben mijn gewicht ook in balans is. Doe weg dus die weegschaal en geniet van de dag en je kind en de fluitende mannen ;-)
11 juli 2007 om 18:22
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-) De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ... Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar . Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassinge...
Meer lezen

Verslaafd ...

Afbeelding
Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creëerde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Meer lezen

Tranen voor Afghanistan

Afbeelding
Foto © Mikhail Galustov Een 20-tal jaren geleden werkte ik met hart en ziel voor Artsen Zonder Grenzen, de organisatie die ik nog steeds een heel warm hart toedraag. De voorbije dagen denk ik volop terug aan die tijd want het nieuws uit Afghanistan – de onstuitbare opmars van de Taliban - brengt tal van herinneringen naar boven.  In november 2001, kort nadat de Taliban verdreven waren uit Mazar-i-Sharif, ging ik het land in via Turkmenistan, samen met een handvol collega’s. Bedoeling was om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk hulp het land in te krijgen, niet alleen broodnodige ondersteuning voor de lokale ziekenhuizen die al jaren met quasi geen middelen moesten blijven draaien, maar ook voor de vele vluchtelingenkampen (proper drinkwater, latrines …) want de winter stond voor de deur. Ik had wel al een aantal buitenlandse missies achter de rug, maar een land dat zo verscheurd was door jarenlange oorlog en terreur, was toch wel een onwezenlijke ervaring. Gelukkig had ik heel ervaren...
Meer lezen