De onbemande vrouw

De voorbije weken en maanden word ik regelmatig geconfronteerd met situaties die indruisen tegen mijn controledrang en waardoor ik zwaar in het verzet ga. En besef ik dus dat die situaties me iets willen leren. Ik dacht steeds dat ik al heel goed was in loslaten, vooral op het vlak van verwachtingen naar anderen, maar op een aantal vlakken blijkt dat toch nog te hoog gegrepen ... Zo hangt het leven van poezebeest Jambo af van haar bereidheid om dagelijks pilletjes te slikken en een speciaal nierdieet te volgen. En dat lukt zeker niet elke dag, zodat ik soms de drang moet bedwingen om het pilletje niet met lichte dwang te geven. Maar ik weet dat zoiets me één keer zou lukken, maar zeker geen twee. Dan is ze weer huiskat-af. Ik probeer haar dus meer ontspannen te benaderen, vanuit de instelling: lukt het, prima. Lukt het niet, pech gehad en volgende keer beter. Maar mijn controledrang is soms sterker dan mij en dan schiet ik toch weer in die kramp: eet nu toch dat pilletje en dat voeds

De toetsenperiode van zoonlief is meestal geen tijd waar ik naar uitkijk. Integendeel zelfs, vorig jaar was ik na afloop zowat klaar voor de psychiatrie . Dit jaar verliep gelukkig veel vlotter, de leerstof leek me ook veel minder omvangrijk en de nadruk lag vooral op het testen van verworven kennis en minder op het inpompen van leerstof allerhande. Misschien ook omdat de klemtoon vooral op wiskunde lag: meetkunde, getallenkennis, meten en metend rekenen, toepassingen, hoofdrekenen en cijferen. Daarbij ging ik ervan uit dat we niet veel meer konden veranderen als hij zaken nu nog niet zou snappen of kunnen. We hebben de leerstof wel geoefend maar ik liet de verwachting los dat hij plots het licht zou zien als dat op dat moment nog niet het geval was. Al zorgde hij soms wel voor hilarische uitspraken, waar ik best niet teveel bij stilsta … Zo had hij een toets taalsystematiek waarbij ze onder meer woorden moesten opzoeken in het woordenboek. ’s Avonds pols ik naar het verloop. Hoe

Deze week had ik nog eens een afspraak met de tandarts. Vorig jaar redde ze een tand en ook dit jaar bleek mijn gebit weer averij opgelopen te hebben van mijn nachtelijk ‘klemmen’. Vanaf nu moet ik dus werkelijk elke nacht een beugel dragen zodat ik mijn tanden niet meer zo hard op elkaar kan klemmen totdat de stukken er letterlijk af springen … Om de tand te herstellen, wou ze me verdoven. Dat gaf nooit eerder problemen maar deze keer was ze de spuit nog maar aan het zetten of ik voelde plots een grote druk op de borst, kreeg tinitus in de oren en voelde me totaal verslappen. Gelukkig merkte ze het meteen ook zelf omdat ik helemaal wit werd en zette ze de stoel meteen weer rechter zodat ik kon bekomen. Na een tiental minuten verdween de beklemming op mijn borst en kon ik geleidelijk aan weer beter horen maar de tand raakte helemaal niet verdoofd. Ze vermoedde dat door teveel stress of spanning de verdoving meteen door het lichaam is opgenomen. Een tweede injectie geven, leek haar

Italië heeft vier vrouwenharten gestolen ... Velen hielden ons voor dat onze bestemming (Sorrento) een van de mooiste regio’s in Europa was en we moeten hen gelijk geven: de baai van Napels, de baai van Sorrento, de Amalfitaanse kust … We kwamen ogen te kort om het dramatische landschap van grillige rotsformaties langs de kustlijn, groene berghellingen, dorpjes tegen steile hellingen gebouwd … te bewonderen. Al denk ik dat de reis dochterlief vooral zal bijblijven voor de heerlijke keuken … Na amper een paar uur op Italiaanse bodem had ze trouwens al een topadresje gevonden. Tijdens een eerste verkennende wandeling liep dochterlief haar eerste Italiaanse aanbidder tegen het lijf voor een eethuisje. Heel gastvrij en vriendelijk kregen we uitgebreide uitleg hoe we best naar het centrum van Sorrento konden wandelen. Op onze beurt beloofden we ’s avonds eens langs te komen voor ons eerste diner. En dat bleek meteen ook de plaats waar we die reis het lekkerste en gezelligste zouden eten