Verdoofd ...

Deze week had ik nog eens een afspraak met de tandarts. Vorig jaar redde ze een tand en ook dit jaar bleek mijn gebit weer averij opgelopen te hebben van mijn nachtelijk ‘klemmen’. Vanaf nu moet ik dus werkelijk elke nacht een beugel dragen zodat ik mijn tanden niet meer zo hard op elkaar kan klemmen totdat de stukken er letterlijk af springen …

Om de tand te herstellen, wou ze me verdoven. Dat gaf nooit eerder problemen maar deze keer was ze de spuit nog maar aan het zetten of ik voelde plots een grote druk op de borst, kreeg tinitus in de oren en voelde me totaal verslappen. Gelukkig merkte ze het meteen ook zelf omdat ik helemaal wit werd en zette ze de stoel meteen weer rechter zodat ik kon bekomen. Na een tiental minuten verdween de beklemming op mijn borst en kon ik geleidelijk aan weer beter horen maar de tand raakte helemaal niet verdoofd.

Ze vermoedde dat door teveel stress of spanning de verdoving meteen door het lichaam is opgenomen. Een tweede injectie geven, leek haar geen goed idee want na zo’n verschijnsel vormen de zenuwen blijkbaar een blok zodat verdoving niet meer werkt, zelfs niet met 10 spuiten. Ze heeft dan maar wat oplapwerk zonder verdoving gedaan maar het was toch even schrikken.

Ze raadde me nog aan om mijn bloeddruk toch eens te laten meten bij de huisarts. Haar kennende maak ik daar best werk van want zij slaagt er meestal in zaken op te pikken waar anderen eerst zwaar over kijken.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni