Het zit er (bijna) op ...

De toetsenperiode van zoonlief is meestal geen tijd waar ik naar uitkijk. Integendeel zelfs, vorig jaar was ik na afloop zowat klaar voor de psychiatrie. Dit jaar verliep gelukkig veel vlotter, de leerstof leek me ook veel minder omvangrijk en de nadruk lag vooral op het testen van verworven kennis en minder op het inpompen van leerstof allerhande. Misschien ook omdat de klemtoon vooral op wiskunde lag: meetkunde, getallenkennis, meten en metend rekenen, toepassingen, hoofdrekenen en cijferen. Daarbij ging ik ervan uit dat we niet veel meer konden veranderen als hij zaken nu nog niet zou snappen of kunnen. We hebben de leerstof wel geoefend maar ik liet de verwachting los dat hij plots het licht zou zien als dat op dat moment nog niet het geval was.

Al zorgde hij soms wel voor hilarische uitspraken, waar ik best niet teveel bij stilsta …

Zo had hij een toets taalsystematiek waarbij ze onder meer woorden moesten opzoeken in het woordenboek. ’s Avonds pols ik naar het verloop.

• Hoe was het met je toets?
• Ah, heel goed! klinkt het overenthousiast.

Ik wil al opgelucht aan iets anders beginnen, als hij vervolgt:

• Maar er was wel iets raar hoor. We moesten zo’n vreemd woord opzoeken in het woordenboek.

Vreemde woorden … mijn interesse is meteen gewekt! Ik vraag hem het woord op te schrijven: POCHEN.

• En heb je dat woord dan opgezocht?
• Ah neen want ik ken dat woord niet dus dat zal wel niet bestaan. De juf heeft zich vast vergist. Ik heb dan maar een ander woord opgezocht …

Midweek kregen ze ook hun toets meetkunde te zien zodat ze hun resultaten al eens konden bekijken.

• Zo, en wat waren je punten dan?

Lange stilte …

• Euh, ik denk 8,5.
• Op tien?

Weer een lange stilte.

• Ik denk het. Of het kan ook op 15 zijn geweest. Of toch op 10. Ik weet het niet meer.

Vandaag zijn laatste grote toets. Benieuwd wat ik vanavond te horen krijg …