Toekomstdromen ...
De voorbije weken en maanden word ik regelmatig geconfronteerd met situaties die indruisen tegen mijn controledrang en waardoor ik zwaar in het verzet ga. En besef ik dus dat die situaties me iets willen leren.
Ik dacht steeds dat ik al heel goed was in loslaten, vooral op het vlak van verwachtingen naar anderen, maar op een aantal vlakken blijkt dat toch nog te hoog gegrepen ... Zo hangt het leven van poezebeest Jambo af van haar bereidheid om dagelijks pilletjes te slikken en een speciaal nierdieet te volgen. En dat lukt zeker niet elke dag, zodat ik soms de drang moet bedwingen om het pilletje niet met lichte dwang te geven. Maar ik weet dat zoiets me één keer zou lukken, maar zeker geen twee. Dan is ze weer huiskat-af. Ik probeer haar dus meer ontspannen te benaderen, vanuit de instelling: lukt het, prima. Lukt het niet, pech gehad en volgende keer beter. Maar mijn controledrang is soms sterker dan mij en dan schiet ik toch weer in die kramp: eet nu toch dat pilletje en dat voedsel, het is goed voor jou, zonder ga je dood … En anderzijds zie ik best hoe haar vlammetje heel langzaam aan dooft. Soms een kleine opflakkering maar het blijft een opflakkering. En daar heeft ze vrede mee. Ze slaapt veel, zoekt ons gezelschap op en lijkt gelukkig. Ik hoop op nog een lange en warme zomer met haar maar wat daarna volgt, kan niemand voorspellen … En daar probeer ik me mee te verzoenen, hoe moeilijk ook.
En dat is peanuts in vergelijking met de hoofdbrekens die zoonlief me bezorgt. Al vier jaren voeren we een ware schoolstrijd met hem. Die jongen is gezegend met een gezond pak hersencellen maar helaas niet met de wil om ze ook te gebruiken. Dat heeft al voor ettelijke scènes in ons Bollewerkje en op school gezorgd. Andere kinderen zouden een arm en een been geven voor zijn verstand, maar zonder wilskracht betekent dat niets. Dreigen, straffen, belonen, praten … alles is al geprobeerd maar uiteindelijk komt het erop neer dat zoonlief het zelf moet willen. En daar loopt het veelal mis want hij wil NIET! Zijn schoolresultaten zijn nog OK maar in grote mate omdat we onpeilbaar veel tijd en energie pompen in die dagelijkse strijd met hem. Stilaan realiseer ik me dat we op die manier allemaal verliezers worden. Onze relatie met zoonlief lijdt onder dat eeuwige gevecht over school. De sfeer thuis is soms uit te drukken in extreme vriestemperaturen. Zijn weerstand en weerzin ten aanzien van schoolwerk en studeren groeit met de dag. En ik voel hoe ik geen meter dichter kom bij mijn doel: een kind dat zijn best doet op school.
Time out voor mezelf dus. Even op een rijtje zetten waar het over gaat. En dan stel ik veel van mijn uitgangspunten in vraag: hij moet 80% halen, hij moet slagen, hij moet zijn best doen … Ik kan dat allemaal willen, maar zoonlief is een andere persoon en ik ben enkel zijn ouder, niet zijn bezitter. En zeker zoonlief draagt zijn eigenheid extreem hoog in het vaandel: hij zal pas iets doen als hij dat zelf echt wil. Hij en hij alleen beslist wanneer. Het wringt onvoorstelbaar maar ik voel gewoon dat ik hem de sleutels in handen moet geven en dat ik meer afstand moet nemen. Dat betekent veel accepteren: dat hij zijn huiswerk niet maakt, dat zijn resultaten kelderen, misschien zelfs een jaar dubbelen … Terwijl ik weet dat hij veel meer in zijn mars heeft. Maar hij is degene die de klik moet maken, die op zoek moet gaan naar het hoe en het waarom van leren en studeren. Hij hoeft het niet te doen voor mij, enkel voor zichzelf. En ik hoop dat het besef komt voor zijn 18 jaar, voordat hij teveel achterstand heeft opgelopen ... Dat vraagt veel vertrouwen en aanvaarding.
Tegelijk moet ik er over waken dat mijn loslaten niet verward wordt met onverschilligheid. Hij staat er niet plots alleen voor, ik blijf op de achtergrond aanwezig en zal hem steunen en helpen waar mogelijk, als hij dat wil. Maar ik dring het niet meer op. Hij is aan zet nu ...
Ik dacht steeds dat ik al heel goed was in loslaten, vooral op het vlak van verwachtingen naar anderen, maar op een aantal vlakken blijkt dat toch nog te hoog gegrepen ... Zo hangt het leven van poezebeest Jambo af van haar bereidheid om dagelijks pilletjes te slikken en een speciaal nierdieet te volgen. En dat lukt zeker niet elke dag, zodat ik soms de drang moet bedwingen om het pilletje niet met lichte dwang te geven. Maar ik weet dat zoiets me één keer zou lukken, maar zeker geen twee. Dan is ze weer huiskat-af. Ik probeer haar dus meer ontspannen te benaderen, vanuit de instelling: lukt het, prima. Lukt het niet, pech gehad en volgende keer beter. Maar mijn controledrang is soms sterker dan mij en dan schiet ik toch weer in die kramp: eet nu toch dat pilletje en dat voedsel, het is goed voor jou, zonder ga je dood … En anderzijds zie ik best hoe haar vlammetje heel langzaam aan dooft. Soms een kleine opflakkering maar het blijft een opflakkering. En daar heeft ze vrede mee. Ze slaapt veel, zoekt ons gezelschap op en lijkt gelukkig. Ik hoop op nog een lange en warme zomer met haar maar wat daarna volgt, kan niemand voorspellen … En daar probeer ik me mee te verzoenen, hoe moeilijk ook.
En dat is peanuts in vergelijking met de hoofdbrekens die zoonlief me bezorgt. Al vier jaren voeren we een ware schoolstrijd met hem. Die jongen is gezegend met een gezond pak hersencellen maar helaas niet met de wil om ze ook te gebruiken. Dat heeft al voor ettelijke scènes in ons Bollewerkje en op school gezorgd. Andere kinderen zouden een arm en een been geven voor zijn verstand, maar zonder wilskracht betekent dat niets. Dreigen, straffen, belonen, praten … alles is al geprobeerd maar uiteindelijk komt het erop neer dat zoonlief het zelf moet willen. En daar loopt het veelal mis want hij wil NIET! Zijn schoolresultaten zijn nog OK maar in grote mate omdat we onpeilbaar veel tijd en energie pompen in die dagelijkse strijd met hem. Stilaan realiseer ik me dat we op die manier allemaal verliezers worden. Onze relatie met zoonlief lijdt onder dat eeuwige gevecht over school. De sfeer thuis is soms uit te drukken in extreme vriestemperaturen. Zijn weerstand en weerzin ten aanzien van schoolwerk en studeren groeit met de dag. En ik voel hoe ik geen meter dichter kom bij mijn doel: een kind dat zijn best doet op school.
Time out voor mezelf dus. Even op een rijtje zetten waar het over gaat. En dan stel ik veel van mijn uitgangspunten in vraag: hij moet 80% halen, hij moet slagen, hij moet zijn best doen … Ik kan dat allemaal willen, maar zoonlief is een andere persoon en ik ben enkel zijn ouder, niet zijn bezitter. En zeker zoonlief draagt zijn eigenheid extreem hoog in het vaandel: hij zal pas iets doen als hij dat zelf echt wil. Hij en hij alleen beslist wanneer. Het wringt onvoorstelbaar maar ik voel gewoon dat ik hem de sleutels in handen moet geven en dat ik meer afstand moet nemen. Dat betekent veel accepteren: dat hij zijn huiswerk niet maakt, dat zijn resultaten kelderen, misschien zelfs een jaar dubbelen … Terwijl ik weet dat hij veel meer in zijn mars heeft. Maar hij is degene die de klik moet maken, die op zoek moet gaan naar het hoe en het waarom van leren en studeren. Hij hoeft het niet te doen voor mij, enkel voor zichzelf. En ik hoop dat het besef komt voor zijn 18 jaar, voordat hij teveel achterstand heeft opgelopen ... Dat vraagt veel vertrouwen en aanvaarding.
Tegelijk moet ik er over waken dat mijn loslaten niet verward wordt met onverschilligheid. Hij staat er niet plots alleen voor, ik blijf op de achtergrond aanwezig en zal hem steunen en helpen waar mogelijk, als hij dat wil. Maar ik dring het niet meer op. Hij is aan zet nu ...
Reacties