Knock knock

Jouw reis is niet mijn reis. Mijn verhaal is niet jouw verhaal …

Het heeft me veel tijd gekost om dat ten volle in te zien. Jarenlang verslond ik boeken over psychologie, filosofie, spiritualiteit ... – op zoek naar antwoorden en verlichting. Ik ontdekte dat zovelen voor mij te kampen hadden met zielenpijn of een onbestemde honger in hart en ziel, verdwaalden in het duister en zich een weg baanden door moeras, oerwoud of woestijn.

Ons startpunt kent veel gelijkenissen: jarenlang jezelf negeren en op automatische piloot door het leven denderen. Soms knippert er wel even een waarschuwingslampje maar geen tijd, geen zin, geen prioriteit … s Nachts urenlang liggen piekeren: ik moet nog zoveel, maar is dit het nu? Waar blijf ik zelf onder al die petjes om te dragen en al die to do-lijstjes die alle energie en aandacht opeisen. Totdat je op een dag enkel nog een lege huls bent. Gevoelens zo lang genegeerd dat ze opgedroogd lijken. 

Het waarschuwingslampje is intussen uitgegroeid tot een scheepstoeter maar je blijft je ogen en oren sluiten want je moet nu eenmaal voort – je moet je moet je moet! Je voelt een onverklaarbaar verlangen om te vluchten, een onbedwingbare drang om uit de ratrace te stappen – maar je innerlijke stem laat niet toe om links, rechts of achterom te kijken: ga voort, wees niet lui, het leven is niet voor slappelingen, iedereen moet trappelen om het hoofd boven te houden. En je denkt: ik kan dit – ik hou dit eindeloos vol – ik moet ik moet ik moet ...

Tot op een dag zelfs je waakvlam dreigt te doven en je lichaam heel nadrukkelijk en vooral bijzonder efficiënt op de rem drukt. Alles in jou komt tot stilstand. De eerste weken kan je enkel hijgend op adem komen, je hebt het gevoel dat je mentaal overhoop bent gereden. Maar dan begint het pas. Want terwijl je stilaan bekomt van de fysieke uitputting, begint je mentale lading te schuiven. Door de fysieke stilstand komt alles in beweging. En besef je plots: dit gaat niet over een paar weken rusten en dan weer verder zoals ervoor. 

Dit is het leven zelf dat bij je aanklopt en je fundamentele vragen stelt: wie ben je – wat doe je – waarom – waar wil je naartoe – wat heb jij bij te dragen …

"Je kan jaren leven zonder de kracht van de hunkering in je ziel te voelen. Maar uiteindelijk jaagt ze je op. Je ziel lijkt op een hoog in de bergen teruggetrokken levend luipaard. Soms vang je een glimp op. Maar je kunt hem lange tijd zomaar vergeten. (...) Op een moment daalt de luipaard vanuit de heuvels af en gaat in je deuropening zitten. Hij staart je onontkombaar aan. Hij roept je ter verantwoording. Wat voor goeds heb jij gedaan? Waar ben jij voor opgekomen? Wat voor mens ben je geworden? Er zijn geen excuses meer." (David Brooks, De twee bergen)