Fanta Fantastica

Voor de buitenwereld is Fanta vooral een probleemkat, onze Fanta Fiasco. Maar voor ons is ze zoveel meer ... Want de liefde die je van haar krijgt, is met geen pen te beschrijven. Ik denk niet dat ik al ooit een kat heb gekend, die zo aanhankelijk en gevoelig is. Ze heeft immens veel nood aan contact. Waar je verschijnt, verschijnt ook zij. Slapen doet ze liefst dichtbij jou, dan grijpt ze je hand met haar pootjes en drukt je tegen haar zachte buik. We moeten er dus echt voor zorgen dat ze ons voldoende te zien krijgt want anders raakt ze ontredderd en ontregeld, met alle gevolgen van dien. En gewoon bij haar zijn, is niet genoeg. Ze hongert naar direct contact, naar bewuste aandacht. Eén van de oorzaken van haar problemen, is haar hoogsensitiviteit. Op drukke dagen, en dat zijn er nogal wat als je zoveel ballen tegelijk in de lucht moet houden, is zij mijn spiegel. Dan merk ik meteen dat zij het moeilijk heeft en dat ik wat gas moet terugnemen zodat ze weer tot rust kan komen.

Voorlopig lijkt haar plasprobleem onder controle. Door het vermijden van triggers, door speeltherapie en vooral met immens veel aandacht en zorg. Want regelmatig blijft ze vreemd gedrag vertonen. Haar kattenbakken moeten zo staan dat ze daar eerst een paar keer rond kan stappen alvorens erin te gaan. We moeten overal schuilplekken voorzien waar ze zich kan terugtrekken als het haar allemaal weer teveel wordt. De geur van een kuisproduct, de schittering van een feestslinger, de kleur van een sjaal ... het lijstje van te mijden zaken groeit aan. Anderzijds is het likken aan foto's en het bijten op stokken haar manier om spanningen kwijt te geraken. Soms lijkt ze je plots niet meer te kennen en schrikt terug voor elke aanraking. Of reageert extreem op iets onbenulligs, of soms zelfs iets dat wij totaal niet opmerken. Dan gaat ze van totale rust naar paniek in een splitseconde, en jij blijft verbijsterd achter. Zelfs op de momenten dat ze compleet ontspannen lijkt, blijkt ze dus onderhuids nog bang en onzeker.

Aanvankelijk dacht ik aan een vorm van epilepsie, vooral omdat ze tot voor kort episodes had waarbij je geen contact kreeg met haar. Als ze getriggerd was, leken haar lichaam en geest in lock-toestand. Meestal was ze dan agressief, soms apathisch. En na een tijdje ging het weer voorbij. De voorbije weken gaat het beter, maar is het de medicatie, de speeltherapie, de isolatie, onze bewuste aandacht voor haar? Geen flauw idee. En dus ook geen enkel idee of dit blijft duren.

Eens het voorjaar is, overwegen we om aan een leibandje met haar buiten te gaan. Ver weg van Sprite uiteraard. Het zou haar leefwereld vergroten, haar mentaal meer verstrooien maar het brengt uiteraard ook weer het risico mee dat ze zal hervallen omdat buiten gaan ook meer triggers betekent. Ik hoop gewoon dat het bandje en ons gezelschap haar dan genoeg gevoel van veiligheid en zekerheid geeft om die triggers te doorstaan.

Of er ook nog een herintroductie met haar zus mogelijk is, lijkt heel twijfelachtig. Ik weet zelfs niet of ik ooit nog het risico wil nemen. Ze heeft nu rust gevonden in haar afgesloten leefwereld. Ze blijft een katje met een (lange en complexe) gebruiksaanwijzing, maar ook met een immense gevoeligheid en sensitiviteit. Ze heeft me veel geleerd: vooral door het flirten met de grenzen van mijn volharding. En door inzicht te geven dat het soms rust geeft om een ultieme grens aan te geven, hoe hard en moeilijk ook. En dat die rust dan soms toch weer nieuwe kansen brengt.

Aan zotte slangachtige kapriolen doet zij niet mee, en slapen of ontspannen doet ze meestal in verdoken hoekjes waar ze onvindbaar is. Haar fotomateriaal is dus iets minder spectaculair. Maar dat ook zij uniek is, daaraan twijfelt niemand ...