Een grote start ...
Dat dochterlief intussen al naar het derde leerjaar gaat, hallucinant gewoon hoe snel de tijd gaat. Het lijkt nog maar een week geleden dat ik haar voor het eerst naar school bracht … Zij keek alvast uit naar de start van het nieuwe schooljaar: het weerzien met haar vriendinnetjes en zelfs opnieuw rekenen. Haar grijze hersencellen hadden er blijkbaar zin in om weer aan de slag te gaan …
Maar de grootste mijlpaal was uiteraard voor zoonlief: naar het eerste middelbaar. De laatste dagen van de vakantie slingerde hij heen en weer tussen enthousiasme en bezorgdheid. De eerste dag bracht ik hem nog naar school en wachtte hem na schooltijd op zodat ik meteen alle verhalen vers van de pers kon aanhoren. De eerste indruk bleek alvast positief. Een klas van 24 leerlingen, iets meer jongens dan meisjes. Het moeilijkste voor hem was de vaststelling dat alle andere kinderen minstens één iemand al kennen en dat hij als complete nieuweling in de groep is gesmeten. Dat was wel even slikken voor hem. Maar de meesten leken hem wel leuk dus nu even afwachten hoe dat evolueert.
De tweede schooldag moest hij voor het eerst met de bus naar school. En bleek dat toch wel een grote stap te zijn want hij belde vanop de bus om te zeggen dat hij eigenlijk twijfelde of het wel de juiste was. Gelukkig kon ik hem snel geruststellen. Een half uur later opnieuw telefoon want hij was op school maar daar vond hij niemand van zijn klas terug dus hij raakte even in paniek. Hem weer gerustgesteld dat ze wel zouden komen. Het was nog maar 8u en de school startte pas rond 8u30. Maar ik kon me zo voorstellen hoe beangstigend het moet zijn om als kleine jongen tussen al dat tienergeweld te moeten rondlopen en geen enkel bekend gezicht te zien. Dat was dus even slikken, vooral voor hem: hij moet plots veel zelfstandiger worden en zijn plan leren trekken. En voor mij: want ik kan hem niet meer rechtstreeks helpen en steunen, enkel nog wat vanop afstand. Als controlefreak is dat toch even wennen …
Of het allemaal nog goed is gekomen, hoor ik pas vanavond. Vandaag gaan de acht klassen van het eerste middelbaar op kennismakingsuitstap. Hopelijk slaagt hij erin om wat contacten te leggen zodat hij zich stilaan wat thuis kan beginnen voelen op school. En eigenlijk ben ik vooral heel trots op hem want hij heeft het lef gehad om daar zelf voor te kiezen: een school waar hij niemand kende, in plaats van zijn vroegere klasgenoten gewoon maar te volgen. Nu maar hopen dat hij snel contacten legt, dat hij goed wordt opgenomen in de klasgroep en dat hij over een week heel blij is met zijn keuze. Ik gun het hem zo ...
Maar de grootste mijlpaal was uiteraard voor zoonlief: naar het eerste middelbaar. De laatste dagen van de vakantie slingerde hij heen en weer tussen enthousiasme en bezorgdheid. De eerste dag bracht ik hem nog naar school en wachtte hem na schooltijd op zodat ik meteen alle verhalen vers van de pers kon aanhoren. De eerste indruk bleek alvast positief. Een klas van 24 leerlingen, iets meer jongens dan meisjes. Het moeilijkste voor hem was de vaststelling dat alle andere kinderen minstens één iemand al kennen en dat hij als complete nieuweling in de groep is gesmeten. Dat was wel even slikken voor hem. Maar de meesten leken hem wel leuk dus nu even afwachten hoe dat evolueert.
De tweede schooldag moest hij voor het eerst met de bus naar school. En bleek dat toch wel een grote stap te zijn want hij belde vanop de bus om te zeggen dat hij eigenlijk twijfelde of het wel de juiste was. Gelukkig kon ik hem snel geruststellen. Een half uur later opnieuw telefoon want hij was op school maar daar vond hij niemand van zijn klas terug dus hij raakte even in paniek. Hem weer gerustgesteld dat ze wel zouden komen. Het was nog maar 8u en de school startte pas rond 8u30. Maar ik kon me zo voorstellen hoe beangstigend het moet zijn om als kleine jongen tussen al dat tienergeweld te moeten rondlopen en geen enkel bekend gezicht te zien. Dat was dus even slikken, vooral voor hem: hij moet plots veel zelfstandiger worden en zijn plan leren trekken. En voor mij: want ik kan hem niet meer rechtstreeks helpen en steunen, enkel nog wat vanop afstand. Als controlefreak is dat toch even wennen …
Of het allemaal nog goed is gekomen, hoor ik pas vanavond. Vandaag gaan de acht klassen van het eerste middelbaar op kennismakingsuitstap. Hopelijk slaagt hij erin om wat contacten te leggen zodat hij zich stilaan wat thuis kan beginnen voelen op school. En eigenlijk ben ik vooral heel trots op hem want hij heeft het lef gehad om daar zelf voor te kiezen: een school waar hij niemand kende, in plaats van zijn vroegere klasgenoten gewoon maar te volgen. Nu maar hopen dat hij snel contacten legt, dat hij goed wordt opgenomen in de klasgroep en dat hij over een week heel blij is met zijn keuze. Ik gun het hem zo ...
Reacties