De liefde voor het lopen (en de tol ervan) ...
Intussen loop ik zowat 20 jaren, met soms al eens een pauze en tot voor een paar jaar grotendeels beperkt tot korte afstanden. Dat ging gelukkig met weinig blessureleed gepaard. Nadat ik na een langere looppauze eens iets te enthousiast opnieuw was gestart, had ik wel last van de patellapees maar na 6 weken rust was dat voorbij en kon ik weer vrolijk de weg op. Ik ging er dus van uit dat ik een loperslijf pur sang had.
Twee jaar geleden begon ik stilaan de afstanden op te bouwen – naar 10 km, naar 15, naar 20 en heel enkele keer zelfs een halve marathon - en leerde ik dat ik misschien geen snelheidsloper ben, maar dat afstanden me wel liggen. Ik sloot me zelfs aan bij een loopclub en leerde daar een pak toffe mensen kennen die de loopmicrobe deelden.
En toen begon de heup een beetje te zeuren. Ik besloot het te negeren, het zou vanzelf wel over gaan. Het zeuren werd luidkeels klagen, en de pijn straalde steeds verder uit. Na een paar maanden raakte ik plots bijna niet meer de trap af zonder door mijn been te zakken. En bij het lopen, voelde de eerste kilometer steeds als een marteling. Ik besloot dat arme lijf dus toch maar eens in handen van een osteopaat te leggen.
Het oordeel viel mee: geen problemen met de beenderstructuur, geen geknelde zenuw of hernia. Vooral een zwaar overbelaste spier en zenuw. Ze raadde aan om een looppauze in te lassen en pas weer te starten als de pijn volledig weg was. Na een maand voelde ik toch nog restpijnen dus ik besloot een bezoekje te brengen aan een sportarts. Die stelde ook een zwaar overbelaste spier en pees op en stuurde me naar de kine.
De eerste sessies bij de kine zijn nu achter de rug en ik kan bevestigen: ze weet perfect de pijnlijke plekjes te vinden. En terwijl een ander daar lieflijk omheen zou fietsen, gaat ze er net daar stevig tegenaan. Maar ik was gewaarschuwd: als haar collega’s iemand doorverwijzen naar haar, zeggen ze er meestal bij dat ze best vooraf een dafalgan nemen. Het minder goede nieuws is evenwel dat ik mogelijk een chronische blessure heb opgelopen door maandenlang te blijven lopen met pijn. Dat was wel even slikken. Want een tijdje stoppen met lopen voor de goede zaak, dat zie ik wel zitten, maar weten dat het nooit meer volledig geneest … dat die lange duurlopen waar ik zo van hou, misschien zelfs geen optie meer zullen zijn … Dat had ik niet verwacht.
Maar we gaan nog niet panikeren. Ze zal me flink onder handen nemen de komende weken en me heel wat oefeningen leren. Nog even looppauze en dan langzaam starten. Ik kijk al uit naar mijn eerste loopsessies, en vooral naar de eerste duurloop. Maar toch maar heel rustig opbouwen. Want ik heb intussen mijn lesje wel geleerd: luisteren naar je lichaam, want eerst fluistert het, daarna praat het en uiteindelijk schreeuwt het oorverdovend. Het heeft maar 43 jaren geduurd om dat in te zien …
Twee jaar geleden begon ik stilaan de afstanden op te bouwen – naar 10 km, naar 15, naar 20 en heel enkele keer zelfs een halve marathon - en leerde ik dat ik misschien geen snelheidsloper ben, maar dat afstanden me wel liggen. Ik sloot me zelfs aan bij een loopclub en leerde daar een pak toffe mensen kennen die de loopmicrobe deelden.
En toen begon de heup een beetje te zeuren. Ik besloot het te negeren, het zou vanzelf wel over gaan. Het zeuren werd luidkeels klagen, en de pijn straalde steeds verder uit. Na een paar maanden raakte ik plots bijna niet meer de trap af zonder door mijn been te zakken. En bij het lopen, voelde de eerste kilometer steeds als een marteling. Ik besloot dat arme lijf dus toch maar eens in handen van een osteopaat te leggen.
Het oordeel viel mee: geen problemen met de beenderstructuur, geen geknelde zenuw of hernia. Vooral een zwaar overbelaste spier en zenuw. Ze raadde aan om een looppauze in te lassen en pas weer te starten als de pijn volledig weg was. Na een maand voelde ik toch nog restpijnen dus ik besloot een bezoekje te brengen aan een sportarts. Die stelde ook een zwaar overbelaste spier en pees op en stuurde me naar de kine.
De eerste sessies bij de kine zijn nu achter de rug en ik kan bevestigen: ze weet perfect de pijnlijke plekjes te vinden. En terwijl een ander daar lieflijk omheen zou fietsen, gaat ze er net daar stevig tegenaan. Maar ik was gewaarschuwd: als haar collega’s iemand doorverwijzen naar haar, zeggen ze er meestal bij dat ze best vooraf een dafalgan nemen. Het minder goede nieuws is evenwel dat ik mogelijk een chronische blessure heb opgelopen door maandenlang te blijven lopen met pijn. Dat was wel even slikken. Want een tijdje stoppen met lopen voor de goede zaak, dat zie ik wel zitten, maar weten dat het nooit meer volledig geneest … dat die lange duurlopen waar ik zo van hou, misschien zelfs geen optie meer zullen zijn … Dat had ik niet verwacht.
Maar we gaan nog niet panikeren. Ze zal me flink onder handen nemen de komende weken en me heel wat oefeningen leren. Nog even looppauze en dan langzaam starten. Ik kijk al uit naar mijn eerste loopsessies, en vooral naar de eerste duurloop. Maar toch maar heel rustig opbouwen. Want ik heb intussen mijn lesje wel geleerd: luisteren naar je lichaam, want eerst fluistert het, daarna praat het en uiteindelijk schreeuwt het oorverdovend. Het heeft maar 43 jaren geduurd om dat in te zien …
Reacties