Het pad van zoonlief ...
11 is hij intussen. En zijn persoonlijkheid tekent zich steeds meer af.
Vorig jaar had hij te maken met een stelletje pestkoppen op school die het hem toch wel moeilijk maakten. Met als gevolg dat hij zich nu zowat opwerpt als patroonheilige voor elk gepest kind want waar hij een pestkop en gepeste nog maar ruikt, springt hij al op de barricaden. Dat hij zo al eens in de klappen deelt, neemt hij er zonder morren bovenop. Samen met een aantal vriendjes speelt hij nu blijkbaar kinderbemiddelaar op de speelplaats. Ik kan het enkel toejuichen en bewonderen.
Hij leeft ook heel wat waarden na (al is hij niet altijd even consequent): zo heeft hij een hekel aan zwerfvuil (maar laat hij dagenlang zijn spullen rondslingeren in eigen huis). Hij houdt zielsveel van dieren (maar eet dagelijks toch graag een flinke portie vlees – enkel paardenvlees is een absolute no go). Hij is absoluut bezeten door paarden (en tegelijk toch nog altijd een beetje bang voor hen). Als hij al eens een leugentje uit bestwil probeert, staat dat zowat in neon-lichtreclame op zijn gezicht te lezen. Het ene moment is hij een doorwinterde schurk op GTA, nog geen seconde later speelt hij weer onschuldig met zijn Schleich-paarden, Lego of Playmobil.
Al is de grootste transformatie misschien wel die op schoolvlak. Momenteel zit hij weer middenin zijn ‘grote toetsenperiode’ en intussen zijn we in het tweede jaar van de ‘nieuwe aanpak’. Dat betekent dus veel minder controle. Ik geef nog een beetje ondersteuning hier en daar, en werk constructief mee aan het studeren. Maar veel meer ontspannen en vrijblijvend dan vroeger dus het leven samen is een pak plezanter geworden nu tijgermama bij het huisvuil is gezet. Van stresstoestanden over school is dus bijna geen sprake bij ons, grote toetsen of niet.
Zoonlief studeert nog steeds niet dat de stukken eraf vliegen maar hij doet nu toch al uit eigen beweging het absolute minimum. Ik vertel hem al eens dat je pakweg op 10 minuten huiswerk per leerjaar mag rekenen, dus 10 min huiswerk in het eerste leerjaar, 60 min huiswerk in het zesde leerjaar. Maar dat neemt niet weg dat hij zijn schooltaken en lessen meestal in recordtempo afhaspelt. Dan moet ik nogal eens de neiging bedwingen om niet weer de zweep boven te halen maar ik hou me koest. Uiteindelijk moet hij de goesting om te leren ontwikkelen, en ondervinden op welke manier hij dat het beste kan.
Op de drempel van het middelbaar onderwijs zijn er wel een paar belangrijke knopen door te hakken. Welke studiekeuze? Welke school? Dus we bezoeken scholen en praten over wat hij later wil doen. Maar dat schept weinig helderheid want hij heeft geen uitgesproken talenten of interesses (OK, eentje dan: paarden) en geen zichtbare problemen of zwakheden. Wat hij zichzelf ziet doen later? Geen idee, of misschien toch één ding: agent te paard ... Ik kijk al uit naar het studieadvies van school en CLB! :-)
Vorig jaar had hij te maken met een stelletje pestkoppen op school die het hem toch wel moeilijk maakten. Met als gevolg dat hij zich nu zowat opwerpt als patroonheilige voor elk gepest kind want waar hij een pestkop en gepeste nog maar ruikt, springt hij al op de barricaden. Dat hij zo al eens in de klappen deelt, neemt hij er zonder morren bovenop. Samen met een aantal vriendjes speelt hij nu blijkbaar kinderbemiddelaar op de speelplaats. Ik kan het enkel toejuichen en bewonderen.
Hij leeft ook heel wat waarden na (al is hij niet altijd even consequent): zo heeft hij een hekel aan zwerfvuil (maar laat hij dagenlang zijn spullen rondslingeren in eigen huis). Hij houdt zielsveel van dieren (maar eet dagelijks toch graag een flinke portie vlees – enkel paardenvlees is een absolute no go). Hij is absoluut bezeten door paarden (en tegelijk toch nog altijd een beetje bang voor hen). Als hij al eens een leugentje uit bestwil probeert, staat dat zowat in neon-lichtreclame op zijn gezicht te lezen. Het ene moment is hij een doorwinterde schurk op GTA, nog geen seconde later speelt hij weer onschuldig met zijn Schleich-paarden, Lego of Playmobil.
Al is de grootste transformatie misschien wel die op schoolvlak. Momenteel zit hij weer middenin zijn ‘grote toetsenperiode’ en intussen zijn we in het tweede jaar van de ‘nieuwe aanpak’. Dat betekent dus veel minder controle. Ik geef nog een beetje ondersteuning hier en daar, en werk constructief mee aan het studeren. Maar veel meer ontspannen en vrijblijvend dan vroeger dus het leven samen is een pak plezanter geworden nu tijgermama bij het huisvuil is gezet. Van stresstoestanden over school is dus bijna geen sprake bij ons, grote toetsen of niet.
Zoonlief studeert nog steeds niet dat de stukken eraf vliegen maar hij doet nu toch al uit eigen beweging het absolute minimum. Ik vertel hem al eens dat je pakweg op 10 minuten huiswerk per leerjaar mag rekenen, dus 10 min huiswerk in het eerste leerjaar, 60 min huiswerk in het zesde leerjaar. Maar dat neemt niet weg dat hij zijn schooltaken en lessen meestal in recordtempo afhaspelt. Dan moet ik nogal eens de neiging bedwingen om niet weer de zweep boven te halen maar ik hou me koest. Uiteindelijk moet hij de goesting om te leren ontwikkelen, en ondervinden op welke manier hij dat het beste kan.
Op de drempel van het middelbaar onderwijs zijn er wel een paar belangrijke knopen door te hakken. Welke studiekeuze? Welke school? Dus we bezoeken scholen en praten over wat hij later wil doen. Maar dat schept weinig helderheid want hij heeft geen uitgesproken talenten of interesses (OK, eentje dan: paarden) en geen zichtbare problemen of zwakheden. Wat hij zichzelf ziet doen later? Geen idee, of misschien toch één ding: agent te paard ... Ik kijk al uit naar het studieadvies van school en CLB! :-)
Reacties