Elf

Zoonlief heeft intussen elf jaren op de teller.

En dan vertellen we hem nog eens het verhaal over zijn geboorte na 42 weken zwangerschap. Over een baby die maar niet wou geboren worden, ondanks alle middeltjes en trucjes die in de strijd werden gegooid. Over het gevoel dat hij zo hoog zat dat hij er nog eerder via de mond zou uitkomen. Over vroedvrouwen die verbijsterd reageerden dat ik na bijna 24 uren in het verloskwartier nog altijd geen baby in mijn armen had. Over een gynaecoloog die koos voor de kortste dag na de langste nacht, voor de astronomische start van de winter en voor de overgang van boogschutter naar steenbok om zoonlief zijn keizerlijke uitweg te geven. Over een anesthesist die er de ballen van kende en er in zijn eentje voor zorgde dat ik zowel kerstavond als oudejaarsavond in het ziekenhuis mocht doorbrengen voor een hele resem bloedpatches. Over een oma die vol paniek naar het ziekenhuis snelde toen ze hoorde dat het kind maar niet wou geboren worden, om daar aan te komen welgeteld één minuut na de geboorte en meteen haar kersverse kleinzoon kon zien. Over een kinderarts die alle vroedvrouwen vierkant uitlachte omdat zoonlief hen die eerste dagen had onder geplast en zelf pardoes een welgemikte douche kreeg van diezelfde zoonlief. Over een baby die draagdoeken complete onzin vond en liefst van al met armen en benen wijd open gespreid in zijn parkwieg lag. Allemaal min of meer hilarische verhalen die hij zo graag nog eens hoort.

Elf jaar later heeft hij me al zwaar voorbij gestoken op vlak van schoenmaat (een eerbiedwaardige maat 41), evenaart hij me bijna op vlak van lengte (nog een 5-tal cm te gaan) en heeft hij me al immens veel bijgeleerd, ook en vooral over mezelf. Soms drijft zijn sterke persoonlijkheid me tot wanhoop want buigen kent hij niet, maar anderzijds is hij opgetrokken uit zoveel zorg voor mens, dier en natuur dat ik gewoon weet dat het wel goed moet komen met hem.

Nu elf jaar later brouwden we het beste feestje dat we zoonlief konden geven. In de voormiddag stond een verrassing op het programma: rijden op zijn favoriete paard aller tijden Vos. In de namiddag gingen we naar de film en ’s avonds bakte het mamadier de obligate stapel pannenkoeken. En in tussentijd vroeg ik me de hele tijd af waar in godsnaam die elf jaren naartoe waren gegaan ...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni