De grote toetsenperiode, the sequel ...
Met twee kinderen in de lagere school maakte ik mijn borst al nat voor deze maand: juni, het tijdstip van de grote toetsen voor het kindergrut … Maar in realiteit was het nooit eerder zo rustig als nu.
Dochterlief hoeft thuis niet te studeren of te oefenen. De juf peilt vooral naar de parate kennis dus naar wat ze effectief al kennen en kunnen, zonder nog bijspijkerwerk in laatste instantie. Daar heb ik dus al geen omkijken naar.
Zoonlief heeft daarentegen wel een volle en drukke agenda met twee weken lang elke dag twee toetsen, maar ziet de hoogdringendheid en noodzaak van al dat studeren niet echt in. En aangezien zijn eerdere rapporten OK waren en zitten blijven dus niet echt een reëel risico is, was ik bereid tot een experiment. Hij beslist zelf hoeveel hij studeert en werkt. Vindt hij dat hij genoeg heeft gedaan en dat hij de leerstof kent, dan is het OK voor ons. Geen controle of inramsessies meer. Geeft hij daarentegen aan dat hij een helpende hand kan gebruiken, dan staan we klaar. Maar hij beslist en hij staat aan het roer. Ik heb al heeeeeel hard op mijn tanden moeten bijten want meer dan een half uur, maximum een uurtje in het weekend, werkt hij niet. En ik ben niet altijd even overtuigd dat hij de leerstof werkelijk voldoende beheerst. Meestal bestaat zijn leermethode uit ofwel iets heel vluchtig lezen ofwel iets integraal overpennen zonder er echt bij stil te staan. Maar ik hou mijn mond en zet mijn neurotische controledrang op stal.
En nu zijn er twee mogelijke scenario’s:
Dochterlief hoeft thuis niet te studeren of te oefenen. De juf peilt vooral naar de parate kennis dus naar wat ze effectief al kennen en kunnen, zonder nog bijspijkerwerk in laatste instantie. Daar heb ik dus al geen omkijken naar.
Zoonlief heeft daarentegen wel een volle en drukke agenda met twee weken lang elke dag twee toetsen, maar ziet de hoogdringendheid en noodzaak van al dat studeren niet echt in. En aangezien zijn eerdere rapporten OK waren en zitten blijven dus niet echt een reëel risico is, was ik bereid tot een experiment. Hij beslist zelf hoeveel hij studeert en werkt. Vindt hij dat hij genoeg heeft gedaan en dat hij de leerstof kent, dan is het OK voor ons. Geen controle of inramsessies meer. Geeft hij daarentegen aan dat hij een helpende hand kan gebruiken, dan staan we klaar. Maar hij beslist en hij staat aan het roer. Ik heb al heeeeeel hard op mijn tanden moeten bijten want meer dan een half uur, maximum een uurtje in het weekend, werkt hij niet. En ik ben niet altijd even overtuigd dat hij de leerstof werkelijk voldoende beheerst. Meestal bestaat zijn leermethode uit ofwel iets heel vluchtig lezen ofwel iets integraal overpennen zonder er echt bij stil te staan. Maar ik hou mijn mond en zet mijn neurotische controledrang op stal.
En nu zijn er twee mogelijke scenario’s:
- ofwel heeft zoonlief een goed rapport en blijkt dat hij dus inderdaad voldoende heeft aan die beperkte studeertijd. Een wake up call voor deze tiger mama zeg maar.
- Ofwel gaat hij compleet de mist in en kelderen zijn punten. Een wake up call voor zoonlief dus.
Reacties