Clublid 99
Ik had nooit gedacht dat het iets voor mij was, maar zie: ik ben dan toch lid van een club. Na lang aarzelen heb ik het toch maar gewaagd me aan te sluiten bij de Bareldonklopers – als 99ste lid van die club trouwens. Tot nu toe was ik louter en alleen een solo runner – met veel genoegen trouwens. Maar ik merkte hoe onregelmatig ik liep, zodat ook mijn loopescapades alle richtingen uit gingen. De ene dag liep ik een halve marathon. Dan weer wekenlang niet. En dan weer maar 7 km meer, en dan nog met de tong op de grond. Een beetje meer regelmaat kon dus geen kwaad om een meer constante conditie te onderhouden. Want ik blijf teveel in de hoogste hartslagzones hangen bij het lopen …
Mijn ervaringen met de Bareldonklopers tot nu toe: heel aangename mensen, van verschillende leeftijden en met diverse achtergronden. De eerste keer liep ik 11,5 km mee maar het tempo lag me toch iets te hoog. Mijn gezelschap bleef gezellig doortateren maar na een tijdje kon ik geen woord meer uitbrengen. Ik had al mijn adem nodig om te kunnen volgen. De laatste kilometer kroop ik meer dan ik liep. Maar mijn collega-lopers bleven collegiaal bij mij. Want daar staan ze op: niemand loopt alleen, samen uit – samen thuis. Wat wel even wennen was voor mij en wel een beetje dubbel. Ik wou geen rem zijn voor de anderen en liep dus te hard volgens wat goed is voor mij. Maar tegen het einde was ik zo moe dat ik toch moest lossen, zodat ook zij hun tempo hard moesten terugschroeven om samen te blijven en ik me toch weer schuldig voelde …
De tweede keer liep ik 4 km met de vingers in de neus. De derde keer ging ik dan maar voor de 7 km en dat lukte aardig. Al moet ik nog hard zoeken naar mijn ritme, en vooral naar een groep die mijn tempo loopt. Ik ben absoluut geen hardloper dus snelheden van 10 km/u gedurende een uur, dat is niet meteen mijn ding. Een paar kilo geleden lukte dat wel dus op termijn hoop ik ook op vlak van snelheid weer winst te boeken. Maar nu ben ik al blij met mooie afstanden. Het is dus nog even uitzoeken.
Dat ik nu een clubloper ben, betekent uiteraard niet dat ik mijn solo runs stopzet. Integendeel. Die zou ik voor geen geld ter wereld kunnen missen. Het is zo zalig, lopen in de natuur op je eigen tempo, met enkel het ritme van je eigen voetstappen en van je ademhaling en dan al die mooie natuur rondom. Het plan is dus om drie keer per week te lopen: 1 à 2 keer in mijn uppie (vooral duurlopen aan lage hartslag) en 1 à 2 keer met de club (sneller en dus ook in hogere hartslagzones). Een doel heb ik niet echt – afstanden lopen is uiteindelijk maar relatief en wedstrijden zijn al zeker mijn ding niet – het gaat vooral om het genot van het lopen ...
Mijn ervaringen met de Bareldonklopers tot nu toe: heel aangename mensen, van verschillende leeftijden en met diverse achtergronden. De eerste keer liep ik 11,5 km mee maar het tempo lag me toch iets te hoog. Mijn gezelschap bleef gezellig doortateren maar na een tijdje kon ik geen woord meer uitbrengen. Ik had al mijn adem nodig om te kunnen volgen. De laatste kilometer kroop ik meer dan ik liep. Maar mijn collega-lopers bleven collegiaal bij mij. Want daar staan ze op: niemand loopt alleen, samen uit – samen thuis. Wat wel even wennen was voor mij en wel een beetje dubbel. Ik wou geen rem zijn voor de anderen en liep dus te hard volgens wat goed is voor mij. Maar tegen het einde was ik zo moe dat ik toch moest lossen, zodat ook zij hun tempo hard moesten terugschroeven om samen te blijven en ik me toch weer schuldig voelde …
De tweede keer liep ik 4 km met de vingers in de neus. De derde keer ging ik dan maar voor de 7 km en dat lukte aardig. Al moet ik nog hard zoeken naar mijn ritme, en vooral naar een groep die mijn tempo loopt. Ik ben absoluut geen hardloper dus snelheden van 10 km/u gedurende een uur, dat is niet meteen mijn ding. Een paar kilo geleden lukte dat wel dus op termijn hoop ik ook op vlak van snelheid weer winst te boeken. Maar nu ben ik al blij met mooie afstanden. Het is dus nog even uitzoeken.
Dat ik nu een clubloper ben, betekent uiteraard niet dat ik mijn solo runs stopzet. Integendeel. Die zou ik voor geen geld ter wereld kunnen missen. Het is zo zalig, lopen in de natuur op je eigen tempo, met enkel het ritme van je eigen voetstappen en van je ademhaling en dan al die mooie natuur rondom. Het plan is dus om drie keer per week te lopen: 1 à 2 keer in mijn uppie (vooral duurlopen aan lage hartslag) en 1 à 2 keer met de club (sneller en dus ook in hogere hartslagzones). Een doel heb ik niet echt – afstanden lopen is uiteindelijk maar relatief en wedstrijden zijn al zeker mijn ding niet – het gaat vooral om het genot van het lopen ...
Reacties