De verjaardagsvloek ...
Zo, dat is er weer eentje die we – min of meer heelhuids - hebben overleefd …
Verjaren geeft meestal een dubbel gevoel. Om de zoveel jaar blijken mijn sterren dan namelijk zo slecht te staan dat er rond die dag van alles gebeurt, en dan bedoel ik geen feestslingers en trompetgeschal. Gelukkig heb ik ook al (veel) fijne verjaardagen gekend, dus het is geen vaststaand feit. Elk jaar is het dus spannend afwachten of er deze keer al dan niet iets te gebeuren staat …
Het begon al bij mijn geboorte. Tijdens de keizersnede glipte ik uit de handen van de gynaecoloog weer de moederbuik in zodat mijn eerste ademtocht er eentje van puur vruchtwater was in plaats van zuurstofrijke lucht. We zijn er nog altijd niet over uit of dat zuurstoftekort toen al dan niet gevolgen had voor mijn intelligentie en functioneren nu …
Wat hebben we zoal meegemaakt op en rond die illustere 7 april:
Toen ik tijdens mijn uniefjaren een kameraad over de vloek van mijn verjaardag vertelde, beloofde hij me de verjaardag van mijn leven. Hij zou me alle ellende van de voorgaande jaren doen vergeten met een spetterende verrassing. De dag zelf belde hij verslagen om te melden dat zijn auto het had begeven en niet meteen hersteld kon worden. Het was dus inderdaad een onvergetelijke verrassing, en toch weer niet ...
Meestal negeer ik mijn verjaardag dus halsstarrig, in de hoop dat ook de goden me dan over het hoofd zien en ik gewoon een jaar ouder maar geen ramp rijker word. De voorbije jaren ging dat meestal goed. Maar dit jaar mocht ik nog eens ervaren dat de vloek nog niet weg is. Zo brak ik een tand op een friet (jawel) en ging zodanig hard onderuit in de badkamer dat mijn staartbeen, rug en nek een week later nog altijd pijnlijk aanvoelen. De verstuikte duim en pijnlijke muis van de hand zijn intussen gelukkig wel weer verleden tijd.
En zo zijn we er weer vanaf voor een jaar. Tegen dan zal mijn achterwerk wel weer voldoende zijn hersteld om de klap van alweer een jaar erbij te kunnen verteren ...
Verjaren geeft meestal een dubbel gevoel. Om de zoveel jaar blijken mijn sterren dan namelijk zo slecht te staan dat er rond die dag van alles gebeurt, en dan bedoel ik geen feestslingers en trompetgeschal. Gelukkig heb ik ook al (veel) fijne verjaardagen gekend, dus het is geen vaststaand feit. Elk jaar is het dus spannend afwachten of er deze keer al dan niet iets te gebeuren staat …
Het begon al bij mijn geboorte. Tijdens de keizersnede glipte ik uit de handen van de gynaecoloog weer de moederbuik in zodat mijn eerste ademtocht er eentje van puur vruchtwater was in plaats van zuurstofrijke lucht. We zijn er nog altijd niet over uit of dat zuurstoftekort toen al dan niet gevolgen had voor mijn intelligentie en functioneren nu …
Wat hebben we zoal meegemaakt op en rond die illustere 7 april:
- een duikeling van hoog op de trap tot helemaal beneden
- een schouwbrand die we gelukkig op het nippertje onder controle kregen
- een geblokkeerde ruggenwervel na een onschuldige stofzuigsessie
- een chauffeur verliest de controle over het stuur en rijdt knal in de flank van onze (gelukkig geparkeerde) wagen
- een bijna-vergassing
- een onverwacht ontslag
- de bons gekregen (ergens in mijn bakvisjaren)
- ...
Toen ik tijdens mijn uniefjaren een kameraad over de vloek van mijn verjaardag vertelde, beloofde hij me de verjaardag van mijn leven. Hij zou me alle ellende van de voorgaande jaren doen vergeten met een spetterende verrassing. De dag zelf belde hij verslagen om te melden dat zijn auto het had begeven en niet meteen hersteld kon worden. Het was dus inderdaad een onvergetelijke verrassing, en toch weer niet ...
Meestal negeer ik mijn verjaardag dus halsstarrig, in de hoop dat ook de goden me dan over het hoofd zien en ik gewoon een jaar ouder maar geen ramp rijker word. De voorbije jaren ging dat meestal goed. Maar dit jaar mocht ik nog eens ervaren dat de vloek nog niet weg is. Zo brak ik een tand op een friet (jawel) en ging zodanig hard onderuit in de badkamer dat mijn staartbeen, rug en nek een week later nog altijd pijnlijk aanvoelen. De verstuikte duim en pijnlijke muis van de hand zijn intussen gelukkig wel weer verleden tijd.
En zo zijn we er weer vanaf voor een jaar. Tegen dan zal mijn achterwerk wel weer voldoende zijn hersteld om de klap van alweer een jaar erbij te kunnen verteren ...
Reacties