Runners high ...
Een blogje over het lopen, dat is heel lang geleden … Niet omdat ik de loopschoenen in alle stilte over de haag heb gesmeten. Het lopen is steeds deel van mijn leven gebleven, als dankbare uitlaatklep. Een tweetal jaren geleden heb ik weliswaar eens een serieuze dip gekend, maar dat bleek toen gewoon te liggen aan mijn rammenaard: ik startte meteen zo snel dat ik na 5 km totaal was opgebrand. Sindsdien let ik iets beter op mijn tempo, en dat komt de afstanden duidelijk ten goede. De voorbije maanden liep ik met gemak 12 km en meer, om het voorbije weekend zelfs een absoluut record te lopen: een halve marathon …
Al liep ik toen echt wel tegen een grens aan op die afstand. Na 15 km begon ik immens grote dorst te krijgen en na 18 km protesteerden de beentjes. De laatste honderden meters waren dus een ware slachting. Terwijl ik anders nog reserve heb om er op het einde nog een versnelling uit te persen, kroop ik deze keer bij wijze van spreken de drempel over … De dag erna was van de lenige hinde in mij dan ook niet veel meer te merken. Maar intussen is dat leed ook alweer geleden!
Wat me ook opvalt sinds ik langere afstanden loop, is dat ik het de uren erna heel koud krijg. Ik neem nochtans een warme douche en eet iets na thuiskomst, maar plots worden mijn handen koud en kan ik me bijna niet meer verwarmen. En dat terwijl ik dacht dat lopen zo goed was voor de bloedsomloop. Maar waarschijnlijk is dat omdat je zwaar in je reserves gaat en je lichaam toch wel even moet recupereren. Daarenboven daalt je hartslag van gemiddeld 150-160 naar een rusthartslag van 70-80, en daar moet je lichaam toch ook weer even aan wennen.
Nu de lente stilaan komt piepen, wordt de loopgoesting nog een stukje groter. En zal ik nog eens een investering moeten doen want de zolen van mijn loopschoenen zijn stilaan afgesleten en mijn hartslagmeter is letterlijk doormidden gebroken. Gelukkig was het niet mijn hart! :-)
Al liep ik toen echt wel tegen een grens aan op die afstand. Na 15 km begon ik immens grote dorst te krijgen en na 18 km protesteerden de beentjes. De laatste honderden meters waren dus een ware slachting. Terwijl ik anders nog reserve heb om er op het einde nog een versnelling uit te persen, kroop ik deze keer bij wijze van spreken de drempel over … De dag erna was van de lenige hinde in mij dan ook niet veel meer te merken. Maar intussen is dat leed ook alweer geleden!
Wat me ook opvalt sinds ik langere afstanden loop, is dat ik het de uren erna heel koud krijg. Ik neem nochtans een warme douche en eet iets na thuiskomst, maar plots worden mijn handen koud en kan ik me bijna niet meer verwarmen. En dat terwijl ik dacht dat lopen zo goed was voor de bloedsomloop. Maar waarschijnlijk is dat omdat je zwaar in je reserves gaat en je lichaam toch wel even moet recupereren. Daarenboven daalt je hartslag van gemiddeld 150-160 naar een rusthartslag van 70-80, en daar moet je lichaam toch ook weer even aan wennen.
Nu de lente stilaan komt piepen, wordt de loopgoesting nog een stukje groter. En zal ik nog eens een investering moeten doen want de zolen van mijn loopschoenen zijn stilaan afgesleten en mijn hartslagmeter is letterlijk doormidden gebroken. Gelukkig was het niet mijn hart! :-)
Reacties