Overstuur ...

Onlangs ging ik met mijn tweetal naar de tandarts voor een jaarlijkse controle. Het zwakke gebit van zoonlief bleek helaas een gaatje opgelopen te hebben. Het was nog niet groot en pijn had hij ook nog niet maar de tandarts wilde het toch liever vullen om verder onheil te voorkomen. En toen liep het mis. Want zoonlief panikeerde volledig in de tandartsstoel en stribbelde zo hevig tegen dat ze er nog niet aan dacht om iets te ondernemen. We hebben op hem ingepraat, hem uitgelegd wat er zou gebeuren, hem verzekerd dat hij geen pijn zou voelen en dat de behandeling pakweg 10 à 15 minuten zou duren … Het mocht allemaal niet baten. Zoonlief raakte steeds meer in overdrive en we moesten dus een nieuwe afspraak maken. Niet dat ik veel hoop heb dat hij dan anders zal reageren. In bepaalde situaties – als hij lijdzaam iets moet ondergaan en dus de controle uit handen moet geven – schiet hij in een kramp en slaagt er niet meer in om zichzelf te kalmeren. Dan raakt hij gewoon totaal buiten zichzelf, het zweet breekt hem uit en dan kan je alleen nog inpakken en wegwezen.

Ik heb hem intussen meermaals verzekerd dat de tandarts hem geen pijn zal doen en dat hij zich niet mag blindstaren op die behandeling. Hij moet reeds denken dat het bijna voorbij en achter de rug is – een beetje zoals de levensles bij het paardrijden. Met als bonus dat hij dan weer zeker minstens een jaar gerust is, tot de volgende controle. En rationeel begrijpt hij dat allemaal maar dat is geen garantie dat hij zich effectief in de hand zal kunnen houden bij onze volgende afspraak. Op aanraden van de tandarts nam ik al contact op met de huisarts voor een kalmeringsmiddel maar verder dan een homeopathisch middel wil die niet gaan. Alle begrip daarvoor uiteraard maar daarmee is het gaatje van zoonlief nog niet gevuld. Wordt ongetwijfeld vervolgd ...