Me-time

Deze bemande vrouw heeft een heel ingrijpende beslissing genomen. Eentje waarvan ons huis op zijn grondvesten staat te daveren, en dat mijn kinderen zelfs een beetje verweesd achterlaat. Want: het mamadier heeft beslist dat ze minstens één avond per week heel egoïstisch gewoon voor zichzelf opeist. De mededeling werd aanvankelijk schouderophalend, en zelfs een beetje lacherig, onthaald want dat is een voornemen dat ik al meermaals heb geuit. Maar uiteindelijk was één dochtertraan steeds genoeg om me telkens toch maar aan huis gekluisterd te houden. Of was er altijd wel een goede reden voor uitstel, en van uitstel komt afstel ...

En zo groeide het gevoel dat er niets meer in het leven was dan werk en huishouden, in mijn leven dan toch. Aangezien ik geen zin heb om weer in hetzelfde straatje te belanden als een paar jaar geleden – remember the midlife crisis -, was het dus duidelijk dat ik er daadwerkelijk iets aan moest doen. Want hoe graag ik mijn gebroed ook zie, ze eten me gewoon op met huid en haar als ik hen laat doen.

Ik zet dus door. Niet dat die ene avond volgestouwd moet zitten met wereldschokkende ervaringen. Ik denk eerder aan een etentje met een vriendin, een wandelingetje en terrasje met mijn moeshke, een film of andere voorstelling ... Gezelschap is daarbij zelfs geen vereiste. Die avond kan dus zelfs bestaan uit gewoon in alle rust, kalmte en eenzaamheid een boek lezen op een verlaten planeet … Mogelijkheden te over!

Gisteren probeerde dochterlief nog eens op mijn schuldgevoel te werken door een vloedgolf van hete tranen te plengen bij het afscheid maar ik heb volgehouden, en ben er zelfs in geslaagd te genieten van een gezellige avond zonder teveel schuldgevoelens.

De prijs van mama van het jaar zal ik er waarschijnlijk niet door winnen maar misschien krijg ik er wel een greintje van mijn identiteit en persoonlijkheid mee terug, en dat lijkt me ook al veel waard ...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni