Geloof in haar ...
Dochterlief toonde tijdens onze laatste reis dat ze stilaan klaar was voor zwemlessen. Ik besloot de groepslessen nog een kans te geven. Bij zoonlief bleek dat niet de meest doeltreffende manier – ik denk dat hij als kleuter maar liefst 4 reeksen watergewenning volgde en dan nog niet bereid was zijn hoofd even onder water te houden, een voorwaarde om te mogen starten met echte zwemlessen. Uit pure wanhoop lieten ze hem na twee jaar toch maar overgaan naar de zwemklas. Maar ook daar bleek hij vooral een speelvogel en was een druppel water in zijn ogen of oren genoeg om hem te doen afhaken voor de rest van de les. Uiteindelijk kreeg hij de slag toch te pakken, maar eerder toevallig. Nadat ik de lessen al had gestopt omdat hij toch geen vorderingen maakte, brachten we samen een bezoekje aan het zwembad – en zwom hij plots zonder enige hulp ... Zoonlief heeft zo zijn eigen manier in alles. :-)
Dochterlief is iets meegaander en leergieriger dus ik hoopte dat haar verzet wat kleiner en haar evolutie wat groter zou zijn. Ik schreef haar dus in op de wachtlijst voor groepslessen en op 10 februari mocht ze starten. Na de eerste les had ik enige reserves: acht kinderen per zwemjuf bleek toch wel veel voor individuele aandacht ... De tweede les ging iets beter. Ik denk dat de zwemjuf toch al twee minuten naar dochterlief keek, en haar ook wat uitleg gaf over wat ze moest doen met armen en benen. Idem voor de derde les. Ik hield dus enige reserves bij de aanpak en zocht alvast informatie op over individuele zwemlessen voor na deze reeks. Zo merkte ik dat dochterlief problemen had met de arm- en beencoördinatie maar de zwemjuf liet haar gewoon doen. Eerst met een zwemgordel en plankje, nadien enkel met zwemgordel. Dochterlief deed haar best maar was vooral bang. De vierde les vloeiden er veel traantjes. Dochterlief schrok terug voor elke volgende stap. Het zwemplankje keerde dus even terug. Maar de vijfde les was er plots een klik: geen tranen meer en een voluit kwebbelende dochter die de zwemjuf van alles vroeg en zei. Het plankje verdween en het aantal drijfblokjes aan de zwemgordel verminderde. Bij de zesde les ging het opeens razendsnel: drie drijfblokjes werden er twee, dan één en toen ging de zwemgordel gewoon uit. Na een korte aarzeling durfde ze de stap te zetten en jawel: dochterlief zwom – zonder enige ondersteuning en ogenschijnlijk zonder enige moeite. Ik moest toch even een brok wegslikken toen ik haar zo zag. Als echte test bracht de zwemjuf haar naar het diepe gedeelte van het zwembad en ook daar slaagde ze erin haar angst te overwinnen en zwom ze geheel op eigen kracht naar de overkant.
Toen ik haar na de zwemles opwachtte en net geen fanfare opvoerde, reageerde ze heel laconiek: “Ja, en? Makkie ...” Maar in haar ogen zag ik toch veel trots en vreugde.
En ook ik heb een paar dingen geleerd: niet te snel klaar staan met oordelen en vooral meer vertrouwen hebben in haar. Ze zal misschien bang zijn soms, maar ze heeft genoeg karakter om haar angst te overwinnen. Ik moet gewoon veel meer geloven in haar, haar mijn hete adem in haar nek besparen en vooral de tijd geven ... Bij deze dus een belofte.
Dochterlief is iets meegaander en leergieriger dus ik hoopte dat haar verzet wat kleiner en haar evolutie wat groter zou zijn. Ik schreef haar dus in op de wachtlijst voor groepslessen en op 10 februari mocht ze starten. Na de eerste les had ik enige reserves: acht kinderen per zwemjuf bleek toch wel veel voor individuele aandacht ... De tweede les ging iets beter. Ik denk dat de zwemjuf toch al twee minuten naar dochterlief keek, en haar ook wat uitleg gaf over wat ze moest doen met armen en benen. Idem voor de derde les. Ik hield dus enige reserves bij de aanpak en zocht alvast informatie op over individuele zwemlessen voor na deze reeks. Zo merkte ik dat dochterlief problemen had met de arm- en beencoördinatie maar de zwemjuf liet haar gewoon doen. Eerst met een zwemgordel en plankje, nadien enkel met zwemgordel. Dochterlief deed haar best maar was vooral bang. De vierde les vloeiden er veel traantjes. Dochterlief schrok terug voor elke volgende stap. Het zwemplankje keerde dus even terug. Maar de vijfde les was er plots een klik: geen tranen meer en een voluit kwebbelende dochter die de zwemjuf van alles vroeg en zei. Het plankje verdween en het aantal drijfblokjes aan de zwemgordel verminderde. Bij de zesde les ging het opeens razendsnel: drie drijfblokjes werden er twee, dan één en toen ging de zwemgordel gewoon uit. Na een korte aarzeling durfde ze de stap te zetten en jawel: dochterlief zwom – zonder enige ondersteuning en ogenschijnlijk zonder enige moeite. Ik moest toch even een brok wegslikken toen ik haar zo zag. Als echte test bracht de zwemjuf haar naar het diepe gedeelte van het zwembad en ook daar slaagde ze erin haar angst te overwinnen en zwom ze geheel op eigen kracht naar de overkant.
Toen ik haar na de zwemles opwachtte en net geen fanfare opvoerde, reageerde ze heel laconiek: “Ja, en? Makkie ...” Maar in haar ogen zag ik toch veel trots en vreugde.
En ook ik heb een paar dingen geleerd: niet te snel klaar staan met oordelen en vooral meer vertrouwen hebben in haar. Ze zal misschien bang zijn soms, maar ze heeft genoeg karakter om haar angst te overwinnen. Ik moet gewoon veel meer geloven in haar, haar mijn hete adem in haar nek besparen en vooral de tijd geven ... Bij deze dus een belofte.
Reacties