Er is geen later ...
De voorbije tijd was het erg stil hier, en op Facebook en e-mail. Dat was in grote mate te wijten aan de werken aan het huis en het piekmoment op het werk maar had ook nog een andere reden.
De sterkste, liefste en meest bewonderenswaardige vrouw van het westelijk halfrond kreeg te kampen met zware gezondheidsproblemen en dat betekende een plotse confrontatie met mijn grootste vrees: haar verliezen. En soms zijn er plots geen woorden meer die kunnen weergeven wat je voelt of denkt. Is er een alles verzwelgende machteloosheid want wat kan je zeggen tegen iemand die plots haar eindigheid wel heel concreet weet worden. Dat we haar onnoemelijk graag zien, weet ze. Ze is een rots onder onze voeten, een zekerheid, een lichtbaken. Dat beseft ze misschien nog veel te weinig. Maar het zijn niet enkel de onuitgesproken gevoelens en gedachten die je achtervolgen.
Wat me vooral verbijsterde, was het inzicht hoe weinig woorden voorstellen. Ik leef, drink en adem woorden – maar plots had ik niets meer te vertellen tegen de mensen die me nochtans heel nabij zijn. Ik kon gewoon niet verwoorden wat er gebeurde. Het had niets te maken met onwil en alles met onkunde. Mijn vrienden waren me nog steeds dierbaar, maar ik besefte dat hun meevoelen geen verlichting of troost kon brengen. Als je pijn hebt, en iemand houdt je hand vast, doet het nog steeds pijn. Dat er soms zaken gebeuren die je niet kan oplossen, die je moet ondergaan. Als controlefreak was dat een heel dikke pil om te slikken.
Het leerde ook veel. Dat je een nieuwe taal moet leren om met elkaar te spreken. En dat je moet ophouden met elkaar te willen sparen. Iedereen is gekwetst, bang, verdrietig. De ene door het denkbeeld de ander te verliezen, de ander door de wetenschap iedereen achter te moeten laten. Dat niet uitspreken en benoemen, neemt die gevoelens en gedachten niet weg. Integendeel: zwijgen schept eenzaamheid. Het toonde ook aan hoe vies schuldgevoelens zijn: zij voelde zich bijna schuldig ziek te zijn, wij omdat we niets konden zeggen of doen om haar te redden ...
Wat ik vooral nog wil nu: dat ze de strijd niet alleen hoeft te voeren. Misschien wel fysiek maar niet psychisch, niet mentaal en niet emotioneel. Dat ze weet dat ze zich niet altijd sterk hoeft te houden, dat ze ook eens klein en kwetsbaar mag zijn. Niet enkel achter de schermen maar ook openlijk. En verder dat er nog vele jaren vol quality time komen. We hebben ons alvast één ding voorgenomen: we gaan tijd maken voor elkaar. We genieten van elk moment en stellen niets meer uit. Ik wil over zoveel maanden of jaren niet met spijt terugkijken op een verleden waarin nog zoveel kon en niets gebeurde onder het mom van ‘later zullen we ...’. Er is geen later. Er is enkel vandaag en morgen. En liefde, heel veel liefde ...
De sterkste, liefste en meest bewonderenswaardige vrouw van het westelijk halfrond kreeg te kampen met zware gezondheidsproblemen en dat betekende een plotse confrontatie met mijn grootste vrees: haar verliezen. En soms zijn er plots geen woorden meer die kunnen weergeven wat je voelt of denkt. Is er een alles verzwelgende machteloosheid want wat kan je zeggen tegen iemand die plots haar eindigheid wel heel concreet weet worden. Dat we haar onnoemelijk graag zien, weet ze. Ze is een rots onder onze voeten, een zekerheid, een lichtbaken. Dat beseft ze misschien nog veel te weinig. Maar het zijn niet enkel de onuitgesproken gevoelens en gedachten die je achtervolgen.
Wat me vooral verbijsterde, was het inzicht hoe weinig woorden voorstellen. Ik leef, drink en adem woorden – maar plots had ik niets meer te vertellen tegen de mensen die me nochtans heel nabij zijn. Ik kon gewoon niet verwoorden wat er gebeurde. Het had niets te maken met onwil en alles met onkunde. Mijn vrienden waren me nog steeds dierbaar, maar ik besefte dat hun meevoelen geen verlichting of troost kon brengen. Als je pijn hebt, en iemand houdt je hand vast, doet het nog steeds pijn. Dat er soms zaken gebeuren die je niet kan oplossen, die je moet ondergaan. Als controlefreak was dat een heel dikke pil om te slikken.
Het leerde ook veel. Dat je een nieuwe taal moet leren om met elkaar te spreken. En dat je moet ophouden met elkaar te willen sparen. Iedereen is gekwetst, bang, verdrietig. De ene door het denkbeeld de ander te verliezen, de ander door de wetenschap iedereen achter te moeten laten. Dat niet uitspreken en benoemen, neemt die gevoelens en gedachten niet weg. Integendeel: zwijgen schept eenzaamheid. Het toonde ook aan hoe vies schuldgevoelens zijn: zij voelde zich bijna schuldig ziek te zijn, wij omdat we niets konden zeggen of doen om haar te redden ...
Wat ik vooral nog wil nu: dat ze de strijd niet alleen hoeft te voeren. Misschien wel fysiek maar niet psychisch, niet mentaal en niet emotioneel. Dat ze weet dat ze zich niet altijd sterk hoeft te houden, dat ze ook eens klein en kwetsbaar mag zijn. Niet enkel achter de schermen maar ook openlijk. En verder dat er nog vele jaren vol quality time komen. We hebben ons alvast één ding voorgenomen: we gaan tijd maken voor elkaar. We genieten van elk moment en stellen niets meer uit. Ik wil over zoveel maanden of jaren niet met spijt terugkijken op een verleden waarin nog zoveel kon en niets gebeurde onder het mom van ‘later zullen we ...’. Er is geen later. Er is enkel vandaag en morgen. En liefde, heel veel liefde ...
Reacties