Zwart op wit ...

Deze week was het oudercontact voor dochterlief. De juf toonde me bij aanvang een bijna leeg blad. Wat gelukkig positief bleek te zijn want dat betekende dat er nergens opmerkingen of werkpunten waren. Dochterlief is vriendelijk, rustig, slim, taalvaardig, hulpvaardig en beheerst alles dat ze in het derde kleuterklasje moet kennen: getallenbeelden tot tien, fijne motoriek, schrijfbeginselen ... Dat ze soms in spiegelschrift schrijft, is geen probleem en daarin is ze zeker niet de enige. Dat gaat er nog wel uit met de tijd. Ze leeft afspraken na, levert werkjes keurig op tijd af en werkt netjes en secuur. Ze is ook leergierig. Wat we ook thuis mogen merken want deze week wilde ze zowat elke avond ‘bingo’ spelen zodat ze zelf de cijfers (tot 90) kon zeggen. Ze verwisselt de cijfers nog wel eens en maakt dan bv. een 27 van 72 maar toch, ze oefent koppig verder.

Over het eerste leerjaar hoeven we ons dus geen zorgen te maken. Haar zullen we juist moeten intomen en ervan overtuigen dat fouten maken mag en dat niet alles perfect moet zijn. Want ze is zo streng voor zichzelf. Als ik haar erop wijs dat ze iets in spiegelschrift schreef of dat ze cijfers heeft omgewisseld, dan zie ik droefenis en zelfs wat schaamte in haar ogen. Alsof ze het gevoel heeft te falen. Terwijl we haar vooral duidelijk willen maken dat fouten maken, erbij hoort en helemaal niet erg is. En dat je kan leren uit fouten. Bij haar zullen we dus fluwelen handschoenen moeten aantrekken, om haar steeds positief te stimuleren en ervoor te zorgen dat ze niet te maken krijgt met verlammende faalangst. Want ik wil niet dat haar zelfbeeld afhangt van haar prestaties, vooral niet als ze de lat zelf zo hoog legt dat enkel perfectie goed genoeg is voor haar.

Dus mijn liefste meisje, hier nog eens zwart op wit: je hoeft helemaal niet perfect te zijn. Je mag gerust fouten maken, veel zelfs. Het enige dat we verwachten, is dat je je best doet. En daar twijfel ik alvast geen seconde aan ...