Morbus sever ...

Mijn woorden waren nog niet koud of ik mocht met zoonlief nog eens naar de huisarts. Na de baskettraining van maandag had hij een heel pijnlijke hiel die dagenlang bleef aanhouden. Het leek me dan ook beter om eens op controle te gaan en zijn trainingen tijdelijk stil te leggen. Na een uitgebreid onderzoek bleek de reden te liggen bij een geïrriteerde groeischijf in het hielbeen, waarschijnlijk door overbelasting bij het sporten. Voor de liefhebbers, de medische term is ‘morbus sever’. Nu mag ik trouwens naar een sportarts voor de verdere behandeling. Die ontbrak inderdaad nog in het rijtje specialisten die ik met zoonlief al heb mogen bezoeken ... :-)

En nog op maandag werden we rond 5u ’s ochtends plots wakker door een hevig huilende zoon. Toen ik bij hem kwam, stond hij midden in zijn slaapkamer. Blijkbaar heel erg in de war en het enige dat hij kon uitbrengen, was dat hij de deur niet meer vond ... Na een tijdje kalmeerde hij weer en kroop braaf in bed om verder ongestoord verder te slapen. De volgende dag kregen we het volledige verhaal te horen: zoonlief was plots wakker geworden op de grond in het midden van zijn kamer en was uiteraard totaal gedesoriënteerd. Ik dacht nochtans dat het slaapwandelen er intussen was uitgegroeid. Iets te vroeg geroepen dus ...

Kortom: never a dull moment met zoonlief ...!