Post midlife crisis (deel 1)

Sinds mijn intussen beruchte midlife crisis – die gelukkig goed afliep, zelfs zonder moto of minnaar – ontmoet ik soms vrouwen die zichzelf herkennen in mijn verhaal en dan vooral in het gevoel van grenzeloze irritatie dat ik me nog zo goed kan herinneren. Hoe je je een tot het breekpunt strakgespannen elastiekje voelt, al meteen ’s morgens als je ogen opengaan. Zowat elke dag had ik letterlijk zin om me op de grond te gooien, het uit te brullen en wild om me heen te slaan. Om me in te graven in een diep donker hol en er in geen honderd jaar meer uit te komen. Om op een bus te stappen naar het andere eind van de wereld, alles en iedereen achter te laten en nooit meer om te kijken. Liefst van al dat alles tegelijk. En terwijl je mentaal op een donkere plek verblijft, lijkt je lichaam ook fysiek af te haken. Alsof alles – vanbinnen en vanbuiten – op losse schroeven staat. Je leven was tot gisteren een onwankelbaar fort en blijkt vandaag een fragiel kaartenhuisje dat elk moment dreigt in te storten in de storm die door je hele wezen woedt.

Veel troost kan ik helaas niet bieden als iemand aangeeft dat ze zelf middenin zo’n levensfase zit. Enkel de geruststelling dat het weliswaar zijn tijd nodig heeft maar dat het voorbij gaat. Maar ik besef heel goed hoe mager die troost is. Ik voel oprecht met hen mee zolang ze er nog niet door zijn. Want ik herinner me nog zo goed hoe het voelde, en bovenop dat alles kwam ook nog een huizenhoog schuldgevoel. Het kostte me stalen zenuwen om ervoor te zorgen dat mijn kinderen niet teveel moesten boeten voor mijn ‘mama is boos’-periode. Wat daarbij hielp, was het besef dat die irrationele onvrede en boosheid totaal en helemaal alleen aan mezelf lag. Ik had niemand iets te verwijten, enkel mezelf. Al was het soms wel sterker dan mezelf en liep ik te zeuren en te klagen voor niets. Zodat ik nog meer zin kreeg om mezelf een trap onder mijn kont te geven en de nek om te wringen omdat ik heel goed besefte dat ik niet goed bezig was. Maar ondanks dat besef kostte het me toch heel wat tijd en boterhammen om die fase door te spartelen en heelhuids de overkant te halen.

Vele mensen die kampen met een zware bestaanscrisis, zoeken hun heil in filosofie, religie, psychologie enz. Sommigen vinden daar effectief ook antwoorden. Maar voor mij ging het niet zo. Als iemand me nog maar suggereerde om een cursus te volgen of een boek te lezen, dan verkrampte ik en kwam binnenin helemaal in opstand. Ik voelde aan dat de knoop in mezelf lag, maar net daarom ook de sleutel naar ontknoping ... Heel hooghartig waarschijnlijk maar ik kon én wou de oplossing niet buiten mezelf zoeken. Ik wou de periode helemaal dóór, er niet langsheen.

Nu is de storm effectief gaan liggen en is er weer rust in mijn hart en ziel. Kom ik weer op adem. Soms bekruipt de angst me wel dat zo’n bestaanscrisis me weer kan overvallen en mijn leven overnemen. Ik heb nooit geweten wat de trigger was, dus wie garandeert dat het niet nog eens gebeurt? Maar ik probeer me daar niet teveel zorgen over te maken. Ik probeer mezelf voor te houden dat ik een paar levenslessen heb geleerd, met wisselend succes. En dat die me wel zullen loodsen door elke existentiële kramp die ik dit leven nog heb te doorworstelen ...