De wedergeboorte ...
Ons Bollewerkje is twee poezenbeesten rijk. Heel mooie dames, halflangharig, schitterende tekeningen in de pels. Wie hen ziet, is meteen verkocht. Helaas zijn het enkel poezen om naar te kijken. Jambo – een schildpadkat - is een boerderijkat en wende nooit aan een menselijke schoot. Ze liet zich heel soms wel eens strelen maar verder dan dat mochten we niet gaan. Ze vond ons enkel goed om haar bakjes te vullen, verder waren we enkel - voornamelijk irritant - decor voor haar. Haar adoptiezus Loki – met de zachtste haren die je maar kan dromen- is nog erger. Die liet zich vangen in het wild maar haar ontembare natuur is ze nooit kwijt geraakt. Soms lijkt ze wel aan te geven dat ze hunkert naar een aai maar als je nog maar een stap in haar richting zet, zet ze het op een lopen. En zo werden ze intussen respectievelijk 12 en 11 jaar oud en gingen we ervan uit dat het zo zou blijven tot het einde van hun dagen. Twee poezen om eten te geven en hun knoeiboel op te ruimen, maar geen snorrende en spinnende poezen om te aaien of op je schoot te nemen.
Tot vier weken geleden. Toen merkte ik plots op dat Jambo iets aan haar tanden had. Ik riep de dierenarts erbij en die stelde vast dat haar gebit in lamentabele toestand verkeerde. Jambo ging dus mee naar de dierenkliniek waar ze 2 uren lang onder narcose bleef om de meerderheid van haar tanden te laten trekken. We waren blij haar ’s avonds weer thuis te krijgen, nog wat versuft maar ze bleek de verdoving goed te verteren ondanks haar leeftijd. En sindsdien lijkt ze wel een andere kat. Ze wil constant bij ons zijn, slaapt overdag in haar mandje in huis, ligt ’s avonds bij ons in de zetel en laat zich vol overgave aaien. We vreesden even dat het weer snel zou veranderen maar ze houdt haar metamorfose nu toch al een kleine maand vol dus stilaan beginnen we erin te geloven.
Loki daarentegen heeft nog meer afstand genomen en wil zelfs niet meer binnen komen. Ze kampeert in de veranda, propt zich nog altijd vol (om een emotionele leegte te vullen?) maar laat zich totaal niet meer benaderen. Terwijl de ene dus na 12 jaar heeft beslist dat ze toch tot ons gezinnetje wil horen, haakt de andere compleet af. You win some, you lose some ...
Tot vier weken geleden. Toen merkte ik plots op dat Jambo iets aan haar tanden had. Ik riep de dierenarts erbij en die stelde vast dat haar gebit in lamentabele toestand verkeerde. Jambo ging dus mee naar de dierenkliniek waar ze 2 uren lang onder narcose bleef om de meerderheid van haar tanden te laten trekken. We waren blij haar ’s avonds weer thuis te krijgen, nog wat versuft maar ze bleek de verdoving goed te verteren ondanks haar leeftijd. En sindsdien lijkt ze wel een andere kat. Ze wil constant bij ons zijn, slaapt overdag in haar mandje in huis, ligt ’s avonds bij ons in de zetel en laat zich vol overgave aaien. We vreesden even dat het weer snel zou veranderen maar ze houdt haar metamorfose nu toch al een kleine maand vol dus stilaan beginnen we erin te geloven.
Loki daarentegen heeft nog meer afstand genomen en wil zelfs niet meer binnen komen. Ze kampeert in de veranda, propt zich nog altijd vol (om een emotionele leegte te vullen?) maar laat zich totaal niet meer benaderen. Terwijl de ene dus na 12 jaar heeft beslist dat ze toch tot ons gezinnetje wil horen, haakt de andere compleet af. You win some, you lose some ...
Reacties