Zijn eigen pad, zijn eigen tempo ...

Zoonlief volgt steeds zijn eigen pad en vooral zijn eigen tempo. Wij staan wekenlang, soms maandenlang, aan de kant om hem te stimuleren en aan te porren bij elke uitdaging die hij ontmoet. Maar veel invloed heeft dat niet op hem. De druk glijdt van hem als water van een eend. Hij kiest zelf wanneer hij de echte stap zet.

Hij liep wekenlang naast zijn fiets, doof voor onze aansporingen en wijze raad, maar op een dag stapte hij plots op zijn fiets en reed, alsof hij nooit iets anders had gedaan. Hij versleet tientallen lessen watergewenning zonder enige evolutie. Totdat hij zelf vond dat het tijd werd om te kunnen zwemmen. Hij stapte in het zwembad en zwom, alsof hij nooit iets anders had gedaan. Veters strikken, geen interesse. Totdat hij nieuwe veterschoenen zag die hij wou. Die avond heeft hij koppig geoefend totdat hij strikken kon maken, alsof hij nooit iets anders had gedaan. Jarenlang weigerde hij onder water te gaan met zijn hoofd – zijn oren waren te gevoelig. Totdat hij onlangs tijdens de zwemles komaf maakte met die drempel: hij dook van de kant het water in om gewichten van de bodem op te rapen, alsof hij nooit iets anders had gedaan.

Misschien zal het ook zo gaan met zijn studeren. Mag ik zwoegen om een leermethode te vinden die bij hem past maar krijg ik gewoon geen enkele vat op hem. En gebeurt het plots spontaan als hij zelf vindt dat het tijd wordt om te leren leren. En studeert hij dan, alsof hij nooit iets anders heeft gedaan ...