Het is gebeurd ...
De grote toetsenperiode van zoonlief is achter de rug. Geen dag te vroeg, zou ik zo zeggen ... Ik durf de rimpels en grijze haren niet te tellen die de voorbije dagen zijn verschenen bij mij ...
De voorbije twee weken had hij zowat 12 grote herhalingstoetsen en er moest dus hard worden gewerkt. Helaas ligt zoonlief niet meteen wakker van school(werk). Enkel in heel uitzonderlijke gevallen zal hij eens spontaan aan zijn huiswerk beginnen zonder dat ik het 1000 keer moet vragen en me de grootste zeurkous op aarde begin te voelen. Als je dat aan anderen vertelt, krijg je meteen goede raad. “Goh, laat hem maar doen. Als hij dan met een slechte toets naar huis komt, zal hij zijn lesje wel geleerd hebben.” De ervaring leert evenwel iets anders want helaas ... Zoonlief komt even opgeruimd en blij naar huis met een 5/10 als met een 10/10 ... OK, mamalief zal in het eerste geval wel een pakske meer zagen want pff, ze kan er wat van, maar of hij daar echt wakker van lig? Neuh! Ik lees die gedachten zo in zijn ogen ...
We maakten vooraf onze borst al nat en dachten er mentaal klaar voor te zijn om hem door deze periode te loodsen. Boy, was I wrong!!!! En discussies dat er zijn gevoerd. Over de leermethode, om te beginnen. Ikzelf moest alles opschrijven om het in mijn hoofd te krijgen maar ben bereid te aanvaarden dat er ook andere leermethoden (visueel, auditief, associatief ...) zijn en me daaraan aan te passen. Maar zoonlief was duidelijk: hij wou NIET lezen, NIET schrijven, NIET luisteren en NIET associëren. Alsof hij een boek wil lezen door enkel eens naar de cover te kijken ...
Toen hij dan eindelijk aan de leerstof zelf begon, weigerde hij gemaakte fouten te accepteren en eruit te leren. Koppig bleef hij vasthouden aan zijn grote gelijk, terwijl je zwart op wit zijn fout kon aantonen. Elke avond nam ik me voor rustig en kalm met hem aan de slag te gaan. Maar zoonlief verstaat de kunst om me na vijf minuten al op mijn paard te krijgen. Zeker toen hij halfweg de toetsenperiode met een slechte toets naar huis kwam. Leerstof die we een volle week hadden herhaald ... De moed zakte me in de schoenen. Hij haalde eens zijn schouders op.
Maar soms komt er een duiveltje op mijn schouder zitten. Hij is verdorie pas acht jaar. Zijn die hersens wel al rijp voor het echte studeerwerk? Hij kan goed mee met de gewone leerstof en heeft geen problemen maar echt zaken uit het hoofd leren, dat ligt toch nog moeilijk bij hem. Hij krijgt het er gewoon niet ingepompt. Ligt dat echt aan hem of zijn zulke jonge hersenen er gewoon nog niet klaar voor? Zeker omdat we van heel wat vrienden en collega’s opvangen dat de leerstof van zoonlief eerder thuishoort in een vierde leerjaar en niet in een derde.
Tot besluit. Ook al drijft zijn koppigheid me soms tot wanhoop, ergens ben ik blij met zijn sterke karakter en vooral met zijn eeuwig gulle lach, optimisme en vrolijkheid. Omdat ik weet dat zijn zelfbeeld niet aan diggelen slaat met een slechte toets of met een hard woord thuis. Hij heeft een kern van kracht in zich waar je geen vat op hebt, en gelukkig maar. Want hoe stomend boos hij me ook krijgt of hoe erg hij me ook tot wanhoop drijft, ik wil vooral dat hij het nu goed doet zodat hij later zijn dromen kan waarmaken. Maar ook in dromen moet je investeren, en vooral dat wil ik hem duidelijk maken ...
De voorbije twee weken had hij zowat 12 grote herhalingstoetsen en er moest dus hard worden gewerkt. Helaas ligt zoonlief niet meteen wakker van school(werk). Enkel in heel uitzonderlijke gevallen zal hij eens spontaan aan zijn huiswerk beginnen zonder dat ik het 1000 keer moet vragen en me de grootste zeurkous op aarde begin te voelen. Als je dat aan anderen vertelt, krijg je meteen goede raad. “Goh, laat hem maar doen. Als hij dan met een slechte toets naar huis komt, zal hij zijn lesje wel geleerd hebben.” De ervaring leert evenwel iets anders want helaas ... Zoonlief komt even opgeruimd en blij naar huis met een 5/10 als met een 10/10 ... OK, mamalief zal in het eerste geval wel een pakske meer zagen want pff, ze kan er wat van, maar of hij daar echt wakker van lig? Neuh! Ik lees die gedachten zo in zijn ogen ...
We maakten vooraf onze borst al nat en dachten er mentaal klaar voor te zijn om hem door deze periode te loodsen. Boy, was I wrong!!!! En discussies dat er zijn gevoerd. Over de leermethode, om te beginnen. Ikzelf moest alles opschrijven om het in mijn hoofd te krijgen maar ben bereid te aanvaarden dat er ook andere leermethoden (visueel, auditief, associatief ...) zijn en me daaraan aan te passen. Maar zoonlief was duidelijk: hij wou NIET lezen, NIET schrijven, NIET luisteren en NIET associëren. Alsof hij een boek wil lezen door enkel eens naar de cover te kijken ...
Toen hij dan eindelijk aan de leerstof zelf begon, weigerde hij gemaakte fouten te accepteren en eruit te leren. Koppig bleef hij vasthouden aan zijn grote gelijk, terwijl je zwart op wit zijn fout kon aantonen. Elke avond nam ik me voor rustig en kalm met hem aan de slag te gaan. Maar zoonlief verstaat de kunst om me na vijf minuten al op mijn paard te krijgen. Zeker toen hij halfweg de toetsenperiode met een slechte toets naar huis kwam. Leerstof die we een volle week hadden herhaald ... De moed zakte me in de schoenen. Hij haalde eens zijn schouders op.
Maar soms komt er een duiveltje op mijn schouder zitten. Hij is verdorie pas acht jaar. Zijn die hersens wel al rijp voor het echte studeerwerk? Hij kan goed mee met de gewone leerstof en heeft geen problemen maar echt zaken uit het hoofd leren, dat ligt toch nog moeilijk bij hem. Hij krijgt het er gewoon niet ingepompt. Ligt dat echt aan hem of zijn zulke jonge hersenen er gewoon nog niet klaar voor? Zeker omdat we van heel wat vrienden en collega’s opvangen dat de leerstof van zoonlief eerder thuishoort in een vierde leerjaar en niet in een derde.
Tot besluit. Ook al drijft zijn koppigheid me soms tot wanhoop, ergens ben ik blij met zijn sterke karakter en vooral met zijn eeuwig gulle lach, optimisme en vrolijkheid. Omdat ik weet dat zijn zelfbeeld niet aan diggelen slaat met een slechte toets of met een hard woord thuis. Hij heeft een kern van kracht in zich waar je geen vat op hebt, en gelukkig maar. Want hoe stomend boos hij me ook krijgt of hoe erg hij me ook tot wanhoop drijft, ik wil vooral dat hij het nu goed doet zodat hij later zijn dromen kan waarmaken. Maar ook in dromen moet je investeren, en vooral dat wil ik hem duidelijk maken ...
Reacties