De lopersdip was een ordinaire beginnersfout ...

Intussen hebben mijn loopsessies zowaar een nieuw elan gekregen. Mijn lopersdip bleek inderdaad een ordinaire beginnersfout: mijn looptempo lag gewoon veel te hoog zodat ik na vijf kilometer uiteraard helemaal in het rood ging en compleet uitgebrand was, als ik al zo ver geraakte ... 9,5 km/u lopen is OK voor een korte afstand maar ik was er nog niet klaar voor om dat tempo een uur lang aan te houden.

De redding kwam er in de gedaante van twee collega's tijdens een seminarie voor het werk. De laatste ochtend gingen we samen lopen en al bij de start was het duidelijk: rustiger lopen en niet meteen als een losgeslagen wilde de baan opvliegen. Zo had ik na een half uur het gevoel dat er zelfs meer in zat, en dat was lang geleden ...

Sindsdien loop ik ongeveer twee keer per week en daarbij probeer ik heel goed op mijn tempo te letten. Intussen beloopt mijn traject ongeveer een uurtje, en kan ik weer voluit genieten. Het voorjaar is niet voor niets het mooiste seizoen om te sporten in de buitenlucht: de natuur herleeft en dat doe ook ik. Het tempo ligt weliswaar slechts op 8,6 à 9 km/u dus een snelheidsrecord zal niet meteen sneuvelen maar nu kan ik tenminste weer verder opbouwen. Ooit wil ik die mijlpaal van 10 km toch echt eens halen. Daarvoor zullen ook nog wat kilootjes moeten sneuvelen, maar dat is dan weer een ander verhaal ...