Lopersdip ...

De voorbije weken ga ik gemiddeld 2 keer per week lopen. Maar terwijl ik er vroeger van overtuigd was dat dat gegarandeerd zou leiden tot een beter uithoudingsvermogen en een geleidelijke opbouw naar mijn 10 km-streefdoel, moet ik helaas ondervinden dat het toch niet zo simpel is. Tot dusver is 8 km het verste dat ik ooit al heb gehaald. En de laatste twee loopsessies waren kortweg memorabel in hun afschuwelijkheid ...

Het lukte werkelijk voor geen meter, ik vond mijn tempo niet en kreeg mijn ademhaling niet op punt, mijn benen leken de hele tijd tegen de verzuring aan te zitten enz. Normaal gezien is gewoon die eerste kilometer even doorbijten maar kom ik dan op dreef en kan ik beginnen genieten. Maar dat genieten was er de laatste keren niet bij. Daarvoor moest ik mezelf teveel trappen onder mijn kont geven om toch verder te lopen en niet gewoon in de graskant te gaan liggen om wolken te gaan tellen.

Kortom, ik haalde telkens nauwelijks 5 km en sleepte me zowat aan een slakkengangetje naar huis als een overjaars nijlpaard met houten benen. Dat ziet er dus absoluut niet goed uit. En dan denk ik aan al die mensen die eventjes een marathon uitlopen met de vingers in de neus. Die lachen zich toch gewoon te pletter met zo’n lopersdip. Nou ja, voor zover ik de titel van ‘loper’ intussen al heb verdiend ...

En nu is er de twijfel: koppig blijven doorgaan – ook al gaat het zo verschrikkelijk slecht – en hopen dat er even plots weer een positieve klik in hoofd en lijf komt en het lopen toch weer meer een genot dan een martelgang wordt? Of toch maar een paar weken de loopschoenen aan de haak hangen, en mijn streefdoel van 10 km maar meteen ernaast? Pff, ik ben gewoon een woessie zonder karakter ... :-(