Levensvragen ...

Als ik aan het praten ben met leeftijdsgenoten, valt soms op dat we op gelijke momenten met dezelfde levensvragen lijken te kampen.

Lilith brak onlangs een lans voor therapie als eerste hulp bij levensvragen. Ik schat dat ze ongeveer 30 is, net zoals vele van haar volgers als ik de tsunami aan reacties zie. En wat raad je: tien jaar geleden had ik ook heel wat knip- en plakwerk met mezelf. Met andere woorden: been there, done that, got the t-shirt.

Maar blijkbaar volstond die kortstondige (praat)therapie niet om mijn demonen te bezweren want net voor mijn 40ste kwam ik pas echt in een zware, existentiële crisis terecht. De voor velen beruchte en gekende midlifecrisis waar ik intussen (gelukkig) heelhuids ben door gesparteld, zelfs zonder minnaar of moto ... :-) Alhoewel het eigenlijke 40 worden me niet echt iets deed, maakte de aanloop er naartoe onbewust heel wat innerlijke lading aan het schuiven en duurde het enige tijd voordat ik een nieuw evenwicht had gevonden om niet te zinken. Nu is de storm gaan liggen maar is er toch heel wat veranderd voor mij en in mij ...

Tot dan voelde ik me eeuwig 18. Schrok ik me steeds te pletter als iemand me ‘mevrouw’ noemde. En dan niet door de beleefdheid maar wel omdat ik me helemaal geen ‘mevrouw’ voelde maar een dartel veulen in de levensweide. Ik leefde alsof mijn lichaam onverwoestbaar en onsterfelijk was, alsof alles en iedereen rond mij een eeuwigdurende evidentie was. Ik stond in het centrum van het leven. Elke dag bood een rijkdom aan keuzes, als ik wou, kon ik in een vingerknip een nieuwe richting inslaan.

En stilaan groeide het besef hoe relatief alles is, ikzelf op kop. Ik werd geconfronteerd met de eerste rimpels en grijze haren, met het besef dat ik moeder was van opgroeiende kinderen en geen prille mama meer, met mijn sterfelijkheid en eindigheid. En dat kwam hard aan. Want wat voor zin had alles? En was dat het nu: huisje boompje beestje, metro boulot dodo? Een midlife crisis volgens het boekje.

Die heb ik maandenlang uitgezweet tot het inzicht kwam: het leven is het leven. Het einddoel is niet gelukkig worden/zijn want het geluk komt in flarden op ons pad maar is niet echt een permanente staat van zijn voor een mens. Teveel stilstaan bij de zin van het leven, heeft weinig zin want die is er gewoon niet. We zijn er bij wijze van spreken morgen niet meer. Voor een paar mensen en onze (klein)kinderen zullen we – hopelijk - nog herinneringen nalaten maar over 100 jaar heeft het voor de wereld en de mensheid niets uitgemaakt of we er waren of niet (een paar uitzonderingen buiten beschouwing latend). Dat kan frustreren en angst aanjagen maar ook veel rust geven. Want voor wie willen we in godsnaam zo perfect zijn? En waarom? Het leven is een geschenk en we kunnen dat verspillen met tobben en onszelf hoge eisen opleggen en steeds maar meer en beter te willen. Of we kunnen ervan genieten ... Persoonlijk ben ik zeker zelf nog niet zover want ik zit gevangen in een ratrace en het is niet altijd makkelijk om daar even afstand van te nemen, zeker niet als eeuwig stresskonijn. Maar ik begin wel steeds beter te beseffen dat ik meer moet genieten van vandaag, van mijn vrienden, van mijn kinderen, van mijn gezondheid ... Want alles gaat voorbij.

En dan sta je opeens niet meer in het centrum van het universum. Vroeger voelde ik me veelal bekeken en piekerde ik over wat mensen van me vonden, totdat ik me realiseerde dat de meeste mensen me gewoon niet echt zagen – dat ik gewoon ‘levend decor’ voor hen ben (zoals een goede vriendin het verwoordde). Iedereen loopt rond in zijn eigen wereldje, opgeslorpt door zijn gedachten en gestuurd door zijn ervaringen. We zien onszelf als het centrum van het universum en onze belevingen zijn oh zo belangrijk en uniek maar dat is zo voor elke mens. Ik leerde dat door mijn kinderen te zien opgroeien en hun eigen persoontjes tot ontwikkeling te zien komen. Hoe ze de wereld benaderen vanuit hun oogpunt en zichzelf centraal plaatsen in het leven en beleven. En zo hoort dat ook bij (kleine) kinderen. Ik ben al 40 en begin nu pas in te zien dat het toch niet zo is ... Of beter: we zijn inderdaad het centrum van ONS leven maar niet van HET leven. Een heel klein en tegelijk toch gigantisch groot onderscheid ...

Reacties

Hallo,

ik kwam op je blog door je emailadres in te tikken. Jullie hebben meegedaan aan een wedstrijd op de Paasmarkt (ik was de stand met de zeepjes)! Heb jullie al gemaild maar kreeg nog geen reactie. Stuur je even een berichtje op m'n facebook als je dit leest?

Nogmaals gefeliciteerd ;)

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni