Een hinderlijke arm ...

Vannacht was het bijna hommeles in ons Bollewerkje. 's Nachts werd ik plots wakker doordat manlief zijn arm lukraak over mijn bedhelft had gedrappeerd. Slapen met een arm onder mijn lijf, wou niet lukken dus ik moest actie ondernemen ...

Voorzichtig nam ik zijn arm en legde hem opzij. Maar de arm rolde meteen weer terug dus het was vergeefse moeite. Dat herhaalde zich een paar keer. Telkens probeerde ik de arm terug naar de andere helft van het bed te dirigeren, maar ik liet amper los of de arm lag meteen weer terug onder mij.

Mijn geduld raakte stilaan op en ik overwoog om manlief een stevige por te geven met de dringende vraag om zijn arm bij zich te houden zodat ik tenminste weer zou kunnen slapen zonder hinderlijke obstakels. Met de moed der wanhoop gaf ik dus nog een laatste harde duw aan de arm – om pas dan te merken dat die arm gewoon aan mijn lijf hing ... 

Het was dus al de hele tijd gewoon mijn eigen arm waarmee ik een uitzichtloos gevecht leverde. Die was compleet gevoelloos vanaf de schouder doordat ik er waarschijnlijk iets te uitbundig was gaan opliggen tijdens het slapen.

Bijna wekte ik mijn liefste om hem dat hilarische verhaal te vertellen maar ik vermoedde dat zijn gevoel voor humor om half 5 ’s morgens nog niet zo wakker zou zijn dus ik liet hem maar verder slapen. Uiteraard begon mijn arm toen feestelijk te tintelen terwijl het gevoel stilaan weer intrad. Slapen was er dus niet meer bij ...