De onbemande vrouw

Als ik aan het praten ben met leeftijdsgenoten, valt soms op dat we op gelijke momenten met dezelfde levensvragen lijken te kampen. Lilith brak onlangs een lans voor therapie als eerste hulp bij levensvragen. Ik schat dat ze ongeveer 30 is, net zoals vele van haar volgers als ik de tsunami aan reacties zie. En wat raad je: tien jaar geleden had ik ook heel wat knip- en plakwerk met mezelf. Met andere woorden: been there, done that, got the t-shirt. Maar blijkbaar volstond die kortstondige (praat)therapie niet om mijn demonen te bezweren want net voor mijn 40ste kwam ik pas echt in een zware, existentiële crisis terecht. De voor velen beruchte en gekende midlifecrisis waar ik intussen (gelukkig) heelhuids ben door gesparteld, zelfs zonder minnaar of moto ... :-) Alhoewel het eigenlijke 40 worden me niet echt iets deed, maakte de aanloop er naartoe onbewust heel wat innerlijke lading aan het schuiven en duurde het enige tijd voordat ik een nieuw evenwicht had gevonden om niet te zin...

Vannacht was het bijna hommeles in ons Bollewerkje. 's Nachts werd ik plots wakker doordat manlief zijn arm lukraak over mijn bedhelft had gedrappeerd. Slapen met een arm onder mijn lijf, wou niet lukken dus ik moest actie ondernemen ... Voorzichtig nam ik zijn arm en legde hem opzij. Maar de arm rolde meteen weer terug dus het was vergeefse moeite. Dat herhaalde zich een paar keer. Telkens probeerde ik de arm terug naar de andere helft van het bed te dirigeren, maar ik liet amper los of de arm lag meteen weer terug onder mij. Mijn geduld raakte stilaan op en ik overwoog om manlief een stevige por te geven met de dringende vraag om zijn arm bij zich te houden zodat ik tenminste weer zou kunnen slapen zonder hinderlijke obstakels. Met de moed der wanhoop gaf ik dus nog een laatste harde duw aan de arm – om pas dan te merken dat die arm gewoon aan mijn lijf hing ...  Het was dus al de hele tijd gewoon mijn eigen arm waarmee ik een uitzichtloos gevecht leverde. ...

Het voorbije weekend stond onze agenda mooi vol. Zaterdag dansles voor dochterlief versus loopsessie voor mij, in de namiddag een babybezoekje aan kleine Lars (zo klein, zo lief ...) en ’s avonds een optreden van Schoppenvrouw Niki De Sitter. Het was heel fijn om nog eens op pad te zijn met mijn moeshke want dat gebeurt veel te weinig en het optreden was ook wel vermakelijk. Al vond ik Soldier of Love van Veerle Malschaert persoonlijk sterker. Maar het blijft chique: een podium opstappen met een publiek binnen handbereik en die dan 1,5 uur entertainen. Doe het maar na! Qua entertainment kon ook zondag tellen. Dochterlief liet al een paar weken horen dat ze graag ballet wil doen. Aangezien ze volgens mij nooit ballet zag, besloot ik daarom met haar naar het optreden van de plaatselijke balletschool Terpischore te gaan. Gisteren stond ze te popelen om te vertrekken. Het thema was filmmuziek en zo brachten ze een mix van muziek- en dansstijlen (klassiek ballet, jazz ballet en hip hop...