Faalangst ...

Zoonlief heeft dit schooljaar aardig wat huis- en studeerwerk. Soms zelfs een beetje teveel naar mijn gevoel maar anderzijds vind ik het belangrijk dat een basisschool een goede voorbereiding is op later dus dat is waarschijnlijk de prijs die we daarvoor moeten betalen. Of beter: die zoonlief daarvoor moet betalen ... Meestal loopt het trouwens wel goed met zijn schoolwerk. Zijn resultaten zijn OK dus we hoeven ons geen zorgen te maken. Maar soms lijkt er toch even kortsluiting te komen en haakt hij af. Dan krijg je hem met geen stokken aan tafel om te starten met studeren want hij gaat er al meteen van uit dat het toch niet zal lukken. Ik vind het niet altijd makkelijk om daar mee om te gaan. Meestal verlies ik mijn geduld en volgt er dus een kletterende ruzie. En na veel gebakkelei zwicht zoonlief dan wel en krijg ik hem dus toch aan het werk, maar het vreet bergen energie en kost me toch wel een paar hartaanvallen. Want ik weet dat hij het wel kan, dat hij er gewoon aan moet beginnen.

Is het luiheid of faalangst? Dat is me niet altijd even duidelijk. Als het luiheid is, dan moeten we de zweep gewoon wat harder laten knallen. Maar hoe ga je om met faalangst? Soms herken ik mezelf wel eens in uitspraken van hem. Ergens gewoon niet aan beginnen omdat je ervan overtuigd bent dat het je toch niet zal lukken. Dat heb ik zelf ook nog gedaan: als ik een dikke cursus zag die ik moest blokken, zakte de moed me in de schoenen en kon ik me er niet toe brengen om er gewoon maar aan te beginnen. Intussen heb ik geleerd dat je je niet mag laten ontmoedigen door de omvang van iets. Als je begint met alles een paar keer gewoon te lezen, blijft er sowieso al wat hangen. Maar hoe breng je dat over bij een kind van acht? We blijven hem ervan verzekeren dat het ons niet gaat om de punten. We vragen enkel dat hij wat moeite doet.

Maar soms vind zelfs ik de leerstof moeilijk voor zijn leeftijd. Zo moet hij deze week de definitie van apartheid leren: onrechtvaardige wetten die te maken hebben met rassenscheiding. Ik vroeg hem of hij ook begreep wat dat betekende maar hij hoorde het in Keulen donderden. Dan heb ik hem het verhaal verteld over Zuid-Afrika en trok hij grote ogen dat zoiets in het echte leven mogelijk was. Idem voor kindsoldaten. In zijn schoolboek staat koelweg: mensen jonger dan 18 jaar die bij een leger zijn. Daarop heb ik hem verteld over kindsoldaten - kinderen die maar zo oud zijn als hij en zelfs zijn zusje - in onder meer Oeganda en Liberia, en de erge dingen die zij meemaken.

Ik vind het heel positief dat zoonlief al grote thema’s als apartheid en kindsoldaten ziet op school maar ik verwacht dan toch omkadering en verhalen, zodat hij tenminste begrijpt waar het over gaat. Niet louter lege definities die hij na een maand alweer vergeten zal zijn. Zoals ik hem zelf steeds zeg: als je iets doet, doe je het goed ofwel begin je er niet aan. En dat verwacht ik op zijn minst ook van de mensen die al die schoolboeken opstellen.