De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van reisverzekeringen ...
Begin oktober liet het reisbureau weten dat ze hun verzekeraar opdracht hadden gegeven om het dossier van zoonlief te onderzoeken, om na te gaan welke compensatie eventueel mogelijk was na alle doorstane ellende. De verzekeraar zou ons op de hoogte houden maar dat kon wel even duren ... Deze week vond ik drie maanden windstilte voldoende dus ik besloot mijn stoute schoenen aan te trekken. Het had heel wat voeten in de aarde om de betrokken dossierbehandelaar te vinden en daarna voerde ik een heel interessant gesprek ...
Zo wist de vrouw me meteen te vertellen dat onze klacht was afgewezen aangezien er geen oorzakelijk verband kon worden aangetoond tussen onze reis en de huidinfectie van zoonlief. Ik weerlegde door te stellen dat de incubatietijd van de bacteriële huidinfectie minder dan een week bedraagt (dat beaamde ze ook). De eerste wonde was zichtbaar op onze terugvlucht dus hij heeft de infectie zonder twijfel in Turkije opgelopen. Door de grote hitte hebben we geen uitstappen gemaakt en zat zoonlief elke dag van de ochtend tot de avond in het zwembad dus hij kan het enkel in het hotel hebben opgelopen. Maar aangezien we geen bewijzen zwart op wit hiervan hebben, weigert de verzekering die logische redenering te volgen.
Het hotel zou beweerd hebben dat het zwembadwater drie keer per dag werd getest. Dan hebben we daar toch nooit iets van gemerkt, terwijl we toch elke dag naast of in het water zaten. Waarop ze repliceerde dat ik dat dan zelf had moeten melden in het hotel. Terwijl we toen nog niet wisten dat er een probleem was ... Het lijkt me toch niet aan de reiziger om te controleren of het personeel zijn werk wel doet. Van een viersterrenhotel verwacht je gewoon automatisch een professionele aanpak. Ik vroeg haar dan maar hoe ik had moeten bewijzen dat zoonlief de bacterie effectief in het hotel had opgelopen. Uit het ‘antwoord’ kan ik afleiden dat je als reiziger best een minilabo meeneemt om zelf steeds stalen te nemen van het water, het voedsel enz. om die te (laten) testen ...
Omdat ze voelde dat ze zwak stond in haar redenering, besloot ze het over een andere boeg te gooien en kreeg ik het verwijt dat ik nooit enig attest of andere verklaring heb bezorgd aan haar. Toen ik antwoordde dat ze me ook nooit had gecontacteerd met de vraag om wat dan ook te bezorgen, werd ze echt boos. Ik had dus moeten ruiken dat ik alle mogelijke verklaringen, onkostenstaten en attesten moest opsturen en dat terwijl ik enkel bericht had gekregen van het reisbureau dat de verzekeraar een dossier zou openen en contact zou opnemen maar het wel enige tijd kon duren. Ik wachtte daarop naïef genoeg op een telefoontje, brief of e-mail van de verzekeraar ... Mevrouw de dossierbehandelaar heeft daarop net niet de telefoon dichtgesmeten maar het resultaat is wel hetzelfde: klacht afgewezen. Al bij al staan we dus terug bij af. Zoonlief heeft wekenlang pijn doorstaan, een maandenlange behandeling achter de rug en draagt zes maanden later nog altijd littekens van de huidinfectie - mogelijk levenslang. Hij weigert zelfs om dit jaar mee op reis te gaan dus hij draagt niet enkel fysieke littekens. Maar reisbureau en verzekeraar wassen de handen in onschuld. Wat is dan eigenlijk het nut van reisverzekeringen, vraag ik me af ...
Zo wist de vrouw me meteen te vertellen dat onze klacht was afgewezen aangezien er geen oorzakelijk verband kon worden aangetoond tussen onze reis en de huidinfectie van zoonlief. Ik weerlegde door te stellen dat de incubatietijd van de bacteriële huidinfectie minder dan een week bedraagt (dat beaamde ze ook). De eerste wonde was zichtbaar op onze terugvlucht dus hij heeft de infectie zonder twijfel in Turkije opgelopen. Door de grote hitte hebben we geen uitstappen gemaakt en zat zoonlief elke dag van de ochtend tot de avond in het zwembad dus hij kan het enkel in het hotel hebben opgelopen. Maar aangezien we geen bewijzen zwart op wit hiervan hebben, weigert de verzekering die logische redenering te volgen.
Het hotel zou beweerd hebben dat het zwembadwater drie keer per dag werd getest. Dan hebben we daar toch nooit iets van gemerkt, terwijl we toch elke dag naast of in het water zaten. Waarop ze repliceerde dat ik dat dan zelf had moeten melden in het hotel. Terwijl we toen nog niet wisten dat er een probleem was ... Het lijkt me toch niet aan de reiziger om te controleren of het personeel zijn werk wel doet. Van een viersterrenhotel verwacht je gewoon automatisch een professionele aanpak. Ik vroeg haar dan maar hoe ik had moeten bewijzen dat zoonlief de bacterie effectief in het hotel had opgelopen. Uit het ‘antwoord’ kan ik afleiden dat je als reiziger best een minilabo meeneemt om zelf steeds stalen te nemen van het water, het voedsel enz. om die te (laten) testen ...
Omdat ze voelde dat ze zwak stond in haar redenering, besloot ze het over een andere boeg te gooien en kreeg ik het verwijt dat ik nooit enig attest of andere verklaring heb bezorgd aan haar. Toen ik antwoordde dat ze me ook nooit had gecontacteerd met de vraag om wat dan ook te bezorgen, werd ze echt boos. Ik had dus moeten ruiken dat ik alle mogelijke verklaringen, onkostenstaten en attesten moest opsturen en dat terwijl ik enkel bericht had gekregen van het reisbureau dat de verzekeraar een dossier zou openen en contact zou opnemen maar het wel enige tijd kon duren. Ik wachtte daarop naïef genoeg op een telefoontje, brief of e-mail van de verzekeraar ... Mevrouw de dossierbehandelaar heeft daarop net niet de telefoon dichtgesmeten maar het resultaat is wel hetzelfde: klacht afgewezen. Al bij al staan we dus terug bij af. Zoonlief heeft wekenlang pijn doorstaan, een maandenlange behandeling achter de rug en draagt zes maanden later nog altijd littekens van de huidinfectie - mogelijk levenslang. Hij weigert zelfs om dit jaar mee op reis te gaan dus hij draagt niet enkel fysieke littekens. Maar reisbureau en verzekeraar wassen de handen in onschuld. Wat is dan eigenlijk het nut van reisverzekeringen, vraag ik me af ...
Reacties