Pleidooi voor pechdagvakantie ...
Sommige dagen kondigen zich aan als rampendag en dan zou een mens beter gewoon terug in zijn bed kruipen en diep onder de dekens duiken. Maar helaas bestaat er nog geen recht op vakantie wegens pechdag. Misschien moet ik daar toch eens een warm pleidooi voor starten ...
Gisteren was namelijk zo’n dag waarop werkelijk alles leek mis te lopen. Nog maar net de straat uit op weg naar het werk bleek ik mijn ontbijt vergeten te zijn. Mijn trein naar Brussel maakte dan weer een omweg en stopte enkel in Brussel-Zuid. De haltes Centraal en Noord werden geschrapt ‘wegens omstandigheden’. Daarop heb ik zowat alle kanten van Brussel gezien maar leek ik maar niet tot in het Noordstation te geraken. Uiteindelijk - na 2,5 uren als verdwaalde reiziger - geraakte ik op het werk. Zoals een collega met het beter gevoel voor humor opmerkte: “Op die tijd sta je in Londen met de Eurostar!”.
En ook daarna leek alles vierkant te draaien. Tijdens vergaderingen vond ik maar niet de juiste woorden en kreeg ik mijn gedachten niet op een rij. En dat voor een door de band mondige medewerker met communicatie als dada. Een moeizame werkdag dus ...
Gelukkig bleek de trein 's avonds wel op tijd te rijden. Maar toen ik aan mijn auto stond, merkte ik dat het lichtje binnenin was blijven branden. En inderdaad: batterij plat ... Mocht mijn liefste dus nog komen opdraven met startkabels en kindergrut. Wijselijk heb ik de rest van de dag niets meer ondernomen dat gevaarlijker was dan het opwarmen van een kommetje soep. Zo heb ik toch nog heelhuids bedtijd gehaald – als ik zwijg over de blauwe plekken die ik opliep na een aanvaring met een vuilnisemmer ...
Gisteren was namelijk zo’n dag waarop werkelijk alles leek mis te lopen. Nog maar net de straat uit op weg naar het werk bleek ik mijn ontbijt vergeten te zijn. Mijn trein naar Brussel maakte dan weer een omweg en stopte enkel in Brussel-Zuid. De haltes Centraal en Noord werden geschrapt ‘wegens omstandigheden’. Daarop heb ik zowat alle kanten van Brussel gezien maar leek ik maar niet tot in het Noordstation te geraken. Uiteindelijk - na 2,5 uren als verdwaalde reiziger - geraakte ik op het werk. Zoals een collega met het beter gevoel voor humor opmerkte: “Op die tijd sta je in Londen met de Eurostar!”.
En ook daarna leek alles vierkant te draaien. Tijdens vergaderingen vond ik maar niet de juiste woorden en kreeg ik mijn gedachten niet op een rij. En dat voor een door de band mondige medewerker met communicatie als dada. Een moeizame werkdag dus ...
Gelukkig bleek de trein 's avonds wel op tijd te rijden. Maar toen ik aan mijn auto stond, merkte ik dat het lichtje binnenin was blijven branden. En inderdaad: batterij plat ... Mocht mijn liefste dus nog komen opdraven met startkabels en kindergrut. Wijselijk heb ik de rest van de dag niets meer ondernomen dat gevaarlijker was dan het opwarmen van een kommetje soep. Zo heb ik toch nog heelhuids bedtijd gehaald – als ik zwijg over de blauwe plekken die ik opliep na een aanvaring met een vuilnisemmer ...
Reacties