Een tekening voor de Sint ...
Een week vakantie met vooral regenweer staat garant voor kinderen die met hun energie geen blijf weten. Gisteren besloot ik hen uit te laten in de nieuwe binnenspeeltuin om de hoek, samen met het neefje. De Sint zou ook langskomen dus dat kon niet stuk. Gelukkig kwamen we ruimschoots op tijd want het is er niet zo groot en anders had ik zeker geen zitplaats meer gevonden.
Het kindergrut smeet zich meteen in het speelgewoel maar na amper een half uurtje kwam dochterlief met een ernstig gezichtje bij mij zitten. Ze realiseerde zich plots dat ze geen tekening bij had en de Sint ontmoeten zonder hem een tekening te geven: dat is ON-MO-GE-LIJK! Gelukkig had ik papier en balpennen mee en kon ze diep ernstig aan de slag. En toen werd er gewacht. Met haar tekening in de hand zat ze zowat een uur roerloos op wacht. Haar aansporen om in tussentijd nog wat te gaan spelen, had geen zin. Blijkbaar had ze er weinig vertrouwen in dat ik haar tekening in goede staat zou kunnen houden tijdens haar afwezigheid. :-)
Toen de Sint dan eindelijk arriveerde met een paar jolige Pieten, stond ze hen met grote ogen aan te kijken, de tekening in de hand geklemd en met haar kleine hartje bijna hoorbaar in de keel. Haar stoere broer zette het op een lopen dus daar hoefde ze niet veel steun van te verwachten ... En toen werd er weer gewacht. De Sint en zijn Pieten kregen een apart lokaaltje waar alle kindjes om beurt langs mochten lopen. En ze namen er echt hun tijd voor want er was ook telkens een persoonlijke babbel. Heel fijn dus, maar het betekende wel lange wachttijden. Dochterlief moest een uurtje wachten voordat ze voor de Sint kon verschijnen maar ze gaf geen krimp en negeerde mijn aansporingen om toch nog wat te gaan spelen in tussentijd. Toen ze dan eindelijk voor de Sint op zijn prachtig versierde troon stond, gaf ze hem haar gekoesterde tekening en een kleverig handje. Ze beloofde hem moedig dat ze volgende week – want dan komt hij persoonlijk aan huis! – haar tutjes zal afgeven. Ze glom van trots na het bezoek en drukte mij de verkregen ballon in de hand want nu ging ze spelen!
Ik had stiekem gehoopt dat zoonlief en zijn neefje niet veel zin zouden hebben in het lange wachten en een ontmoeting met de Sint maar toen ik het bezwete tweetal voorstelde om te vertrekken, wezen ze me meteen terecht. Ook zij wilden de Sint zien en spreken! Opnieuw een hele poos wachten dus totdat het eindelijk aan de oudere kinderen was. En toen ik zoonlief dan zwaar onder de indruk en heel braaf voor de Sint zag staan, was ik blij dat ik toch nog een beetje geduld had opgebracht. Hij lijkt meestal zo’n grote stoere kerel maar heel soms komt dat kleine jongetje toch nog eens tevoorschijn. En dat moet ik zoveel mogelijk koesteren want hij wordt zo snel groot ...
Het kindergrut smeet zich meteen in het speelgewoel maar na amper een half uurtje kwam dochterlief met een ernstig gezichtje bij mij zitten. Ze realiseerde zich plots dat ze geen tekening bij had en de Sint ontmoeten zonder hem een tekening te geven: dat is ON-MO-GE-LIJK! Gelukkig had ik papier en balpennen mee en kon ze diep ernstig aan de slag. En toen werd er gewacht. Met haar tekening in de hand zat ze zowat een uur roerloos op wacht. Haar aansporen om in tussentijd nog wat te gaan spelen, had geen zin. Blijkbaar had ze er weinig vertrouwen in dat ik haar tekening in goede staat zou kunnen houden tijdens haar afwezigheid. :-)
Toen de Sint dan eindelijk arriveerde met een paar jolige Pieten, stond ze hen met grote ogen aan te kijken, de tekening in de hand geklemd en met haar kleine hartje bijna hoorbaar in de keel. Haar stoere broer zette het op een lopen dus daar hoefde ze niet veel steun van te verwachten ... En toen werd er weer gewacht. De Sint en zijn Pieten kregen een apart lokaaltje waar alle kindjes om beurt langs mochten lopen. En ze namen er echt hun tijd voor want er was ook telkens een persoonlijke babbel. Heel fijn dus, maar het betekende wel lange wachttijden. Dochterlief moest een uurtje wachten voordat ze voor de Sint kon verschijnen maar ze gaf geen krimp en negeerde mijn aansporingen om toch nog wat te gaan spelen in tussentijd. Toen ze dan eindelijk voor de Sint op zijn prachtig versierde troon stond, gaf ze hem haar gekoesterde tekening en een kleverig handje. Ze beloofde hem moedig dat ze volgende week – want dan komt hij persoonlijk aan huis! – haar tutjes zal afgeven. Ze glom van trots na het bezoek en drukte mij de verkregen ballon in de hand want nu ging ze spelen!
Ik had stiekem gehoopt dat zoonlief en zijn neefje niet veel zin zouden hebben in het lange wachten en een ontmoeting met de Sint maar toen ik het bezwete tweetal voorstelde om te vertrekken, wezen ze me meteen terecht. Ook zij wilden de Sint zien en spreken! Opnieuw een hele poos wachten dus totdat het eindelijk aan de oudere kinderen was. En toen ik zoonlief dan zwaar onder de indruk en heel braaf voor de Sint zag staan, was ik blij dat ik toch nog een beetje geduld had opgebracht. Hij lijkt meestal zo’n grote stoere kerel maar heel soms komt dat kleine jongetje toch nog eens tevoorschijn. En dat moet ik zoveel mogelijk koesteren want hij wordt zo snel groot ...
Reacties