To sport or not to sport ...

Sinds pakweg een jaar zijn we op zoek naar een sport voor zoonlief. Hij is absoluut geen vragende partij want speelt veel liever gewoon thuis met zijn playmobil en lego, leest graag een strip of stort zich met volle overgave op de wii of nintendo. Maar aangezien hij bulkt van de energie – met als gevolg regelmatig een tureluurse en dolgedraaide mama - en ook wat aanleg heeft tot het kweken van ‘zwembandjes’ was mijn boodschap duidelijk: als hij binnen het jaar niet zelf een sport koos, zou ik er wel een kiezen voor hem ...

We troonden hem de voorbije maanden mee naar trainingen van voetbal, judo, handbal ... maar hij reageerde steeds heel lauwtjes en liet zich niet vermurwen. Nope, niets voor hem. En besloot ik deze week dus mijn dreigement werkelijk uit te voeren: ik koos basketbal voor hem aangezien hij groot is voor zijn leeftijd - als schoenmaat 36 op 7-jarige leeftijd enigszins indicatief is, belooft hij een grote blonde slungel te worden - en graag dribbelt en rent.

Deze week sleepte ik hem dus onder lichte dwang naar zijn eerste les. In de auto klonk herhaaldelijk: ik wil niet, ik doe het niet en ik ga toch niet luisteren. Maar ik hield me doof en toen we ter plaatse waren, wou hij gelukkig wel uitstappen want er is natuurlijk een grens aan dwang. :-)

Aangezien hij de enige was zonder enige ervaring kreeg hij zowaar een privéles. Zo leerde zoonlief de basisregels en enthousiast vloog hij erin. Na 1,5 uur droop hij van het zweet maar kwam hij stralend aangelopen. Supertof! Dat wou hij nog doen. Hopelijk blijft hij zo enthousiast als hij volgende week moet meespelen met een ploeg want ik vermoed dat de les hem vooral zo beviel omdat hij exclusieve aandacht kreeg ... To be continued!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni