Stil ...

Zo kan je ons Bollewerkje omschrijven na het vertrek van zoonlief. Gisteravond trof ik thuis een mooi en rustig spelende dochter aan. Poppen, autootjes ... Alles passeerde de revue, maar dan zonder de 3 000 decibel die normaal gezien gepaard gaan met het spelen als zoonlief in de buurt is. Die spat bijna permanent als losgeslagen vuurwerk door huis, terwijl zij nu de hele avond gewoon op de mat zat te spelen. Het kind was rond 21u nog zo mooi en rustig aan het spelen dat ik bijna vergat haar in bed te stoppen ...

Vanmorgen had ik voor het eerst in zeven jaar zelfs een wekker nodig! Want voor zoonlief start de dag steeds met gierende banden en veel drukte en lawaai – veel geslapen wordt er dan ook niet meer zodra hij zijn ogen opent bij het krieken van de dag. Het doet dus deugd voor oren en zenuwen om eventjes niet in het oog van een orkaan van lawaai te vertoeven.

Ook op school is de sfeer helemaal anders want daar lopen momenteel enkel kleuters rond. De juffen hebben alle driewielers en fietsjes uitgehaald waarmee ze de speelplaats nu onveilig mogen maken. De kleintjes genieten dus met volle teugen van hun alleenheerschappij. Een week lang lopen ze eens niet het risico omver gelopen te worden door een groter specimen ...

Toch zal dochterlief het kalme leventje zonder haar grote broer ongetwijfeld heel snel saai gaan vinden. Vanmorgen pingelde ze alvast een eerste traantje weg omdat ze hem zo miste. Ik begrijp haar heel goed, ook ik voel me toch wel een beetje geamputeerd zonder hem.