#Wijvenweek. Dag 2 – de kroon ontbloot ...
Kleine kantjes en geheimen, dat is het thema van deze dag 2 van de wijvenweek. Mijn kleine kantjes komen al zo veelvuldig aan bod op deze blog dat ik daarmee niemand meer kan verrassen. Geheimen heb ik dan weer niet – toch niet voor zover ik zelf weet. Inderdaad: ik ben onuitsprekelijk saai ...
Maar we mogen het thema gelukkig breed interpreteren. Het wordt dus een minieme bekentenis waarbij ik even de kroon ontbloot door te vertellen hoe mijn arme lijf kreunt en piept onder mijn recente loopescapades. Om mijn streefdoel (500 km in 2012) te halen, moet ik namelijk elke week 10 kilometer lopen. Sinds kort betekent dat 2 keer per week 5 à 6 kilometer, in de (ijdele) hoop zo geleidelijk aan op te bouwen naar 8 à 10 kilometer per loopsessie. Maar sinds een week kamp ik met een pijnlijke heup zodat ik bij het rechtstaan steeds even uit de pas raak, een zeurderige pijn voel en soms zelfs even mank ... (*trekt een gruwelijke blik vol afgrijzen*).
Tegelijk ben ik veel te trots om het zelfs maar aan mijn lief te bekennen, dus ik lijd verder in stilte. Kwestie van mijn imago (*strenge blik om het hoongelach van de lezer – ja, inderdaad, van u daar! - het zwijgen op te leggen*) niet te bruusk te ondermijnen.
Intussen hoop ik vooral dat het gewoon even wennen is voor mijn bejaarde knoken en dat het dus helemaal niets te maken heeft met een versleten heupgewricht zodat een zware operatie en een heupprothese binnen afzienbare tijd levensnoodzakelijk zijn. Want, nu we toch aan het bekennen zijn: ik ben een vreselijke hypochonder. Mijn fantasie is in staat om me bij elke kuch, elk huidvlekje en elk pijntje in een gewricht of spier te doen geloven dat het einde nabij is.
Maar ik reken uiteraard op jullie absolute discretie zodat deze kleine bekentenis verder gewoon tussen ons blijft en we hierna weer kunnen overgaan tot de orde van de dag ...
Maar we mogen het thema gelukkig breed interpreteren. Het wordt dus een minieme bekentenis waarbij ik even de kroon ontbloot door te vertellen hoe mijn arme lijf kreunt en piept onder mijn recente loopescapades. Om mijn streefdoel (500 km in 2012) te halen, moet ik namelijk elke week 10 kilometer lopen. Sinds kort betekent dat 2 keer per week 5 à 6 kilometer, in de (ijdele) hoop zo geleidelijk aan op te bouwen naar 8 à 10 kilometer per loopsessie. Maar sinds een week kamp ik met een pijnlijke heup zodat ik bij het rechtstaan steeds even uit de pas raak, een zeurderige pijn voel en soms zelfs even mank ... (*trekt een gruwelijke blik vol afgrijzen*).
Tegelijk ben ik veel te trots om het zelfs maar aan mijn lief te bekennen, dus ik lijd verder in stilte. Kwestie van mijn imago (*strenge blik om het hoongelach van de lezer – ja, inderdaad, van u daar! - het zwijgen op te leggen*) niet te bruusk te ondermijnen.
Intussen hoop ik vooral dat het gewoon even wennen is voor mijn bejaarde knoken en dat het dus helemaal niets te maken heeft met een versleten heupgewricht zodat een zware operatie en een heupprothese binnen afzienbare tijd levensnoodzakelijk zijn. Want, nu we toch aan het bekennen zijn: ik ben een vreselijke hypochonder. Mijn fantasie is in staat om me bij elke kuch, elk huidvlekje en elk pijntje in een gewricht of spier te doen geloven dat het einde nabij is.
Maar ik reken uiteraard op jullie absolute discretie zodat deze kleine bekentenis verder gewoon tussen ons blijft en we hierna weer kunnen overgaan tot de orde van de dag ...
Reacties