Here comes the sun ...

Toen was het al even bezig – maar het kwam toch vooral als een sluipend gif binnen geslopen. Ik hoopte aanvankelijk dat het een korte fase zou zijn en dat ik na pakweg een paar dagen, in het slechtste geval weken, weer het licht zou zien schijnen. Dat ik er na een maand mee zou kunnen lachen want haha, was dat even raar ... Ik had zoveel om oprecht blij en tevreden mee te zijn, waarom dan lopen kniezen? Maar hoe harder ik ertegen vocht, hoe groter de duisternis werd ...

Decennialang voelde mijn lijf aan als mijn grootste bondgenoot. Alles werkte prima, nooit een vuiltje aan de lucht, het was bijna schandelijk zoals ik blaakte van gezondheid. Totdat de motor plotsklaps aan het sputteren ging - plots had ik het gevoel dat er een dreigende schaduw over dat lichaam hing, alsof ik elke dag te horen kon krijgen dat er iets vreselijk niet pluis was. Onredelijke doemgedachten want er was helemaal niets aan de hand, dat lijf was (en is) nog steeds mijn bondgenoot ...

Ik werd ook nog eens opvliegend en nors. Moest letterlijk elke dag de bijna onweerstaanbare drang intomen om mijn biezen te pakken en ervandoor te gaan. Weg naar het andere eind van de wereld, waar niets of niemand me ooit nog terug zou vinden. Gelukkig besefte ik maar al te goed dat ik niet echt op de vlucht wou voor mijn kinderen, mijn liefste, mijn huis, mijn werk, mijn leven zoals het is ... Want zoals ik het toen formuleerde, voelde het de hele tijd ook werkelijk aan: alles rond mij is perfect, behalve ikzelf …

Maar nu durf ik stilaan te zeggen dat er heel stilletjes aan weer meer rust in mijn hart en hoofd is. Dat er weer meer vrede is met het leven zoals het is. Dat die onredelijke en grenzeloze irritatie met mezelf en alles rond mij eindelijk aan het wegzakken is. Zodat het stilaan weer een beetje lijkt dat de zon gaat schijnen ...