Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creĆ«erde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Met een onrustige geest en jachtige natuur is meditatie een ware uitdaging. Jarenlang heb ik immens veel weerstand opgebouwd tegen mediteren. Ik was ervan overtuigd dat het niets voor mij was, omdat alles in mij teveel in beweging was en dan vooral mijn hoofd. Ik was bang voor de emoties die zouden loskomen zodra ik niet langer leefde volgens to do-lijstjes en de eeuwige gedachtenmolen. Maar de jaren leerden de nood aan innerlijke rust, een milde acceptatie van wat is – mezelf inclusief. Het eeuwig voortjagen leidt nergens heen, enkel tot uitputting en frustratie. En daarom vond ik het tijd om de weerstand te onderzoeken en het pad van meditatie en mindfulness een kans te geven. Misschien kom ik tot de conclusie dat meditatie inderdaad niets voor mij is, maar ik heb het tenminste geprobeerd dan. " De vonken in zichzelf ontsteken, geen mens kan het voor een ander mens doen. Het eigen hart binnengaan, moeten we zelf doen. Wie lang met zichzelf onderweg is geweest, heeft met zichzelf...
Reacties