Mijn naam is Linda en ik ben verslaafd. Denkverslaafd. Ik ben altijd al een denker geweest en allesbehalve een prater. Toen ik klein was, legde mijn moeder soms mijn zus het zwijgen op – die wel urenlang kon praten zonder enig probleem – om eens te polsen naar hoe het ging met mij of waar ik mee bezig was. Verder dan ‘alles goed’ kwam ik niet want ik had geen idee hoe ik die eindeloze gedachtestroom in woorden kon vatten, en vooral: waarom ik dat zou doen. Ik hield van denken, ik creĆ«erde een veilige wereld in mijn hoofd voor mezelf die ik helemaal naar mijn hand kon zetten. Maar ik begreep niet waarom ik die wereld zou moeten delen met iemand anders, en nog minder hoe. Mijn binnenwereld werd een fort, met diepe slotgrachten errond en hongerige krokodillen erin. Ik voelde me beschut. In mijn hoofd beleefde ik een hele wereld. Met het ouder worden, nam het denken enkel toe. Ik was ervan overtuigd dat denken de oplossing was voor elk probleem. Als je maar lang en hard genoeg over een pro...
Vorige week volgde zoonlief een proefsessie mindfulness voor kinderen. De lesgeefster beloofde een afwisselende sessie met concentratie-, bewegings- en ademhalingsoefeningen dus dat leek me het proberen waard. Zelf vond ik de sessie alvast heel leerrijk: zo zag ik op de eerste rij wat het concentratieprobleem van zoonlief precies inhoudt. Stilzitten hield hij nog geen minuut vol. Terwijl ze hem iets vertelde, begon hij me zonder enige aanleiding iets over school te vertellen waardoor hij uiteraard niet hoorde wat de vrouw hem had gevraagd ... Voor een kind – zeker een springkonijn als zoonlief - vond ik de sessie nogal passief. De oefeningen gingen vooral over het benoemen van emoties en het stilstaan bij de ademhaling. Zoonlief was dan ook niet wild enthousiast na afloop. Zelf denk ik ook dat zoonlief nood heeft aan iets meer actie, zodat hij een extra uitlaatklep heeft voor zijn overtollige energie. Staan nog op het lijstje: kinderyoga (woensdag) en tai chi (zondag)...
Reacties