Vervolg 100-dagen-plan
Gelukkig zijn is – ongeacht de ervaring – een keuze. Net als ongelukkig zijn.
Het verbaast me soms hoe mensen zwaar kunnen tillen aan schijnbare futiliteiten. Zo heb ik trouwens ook mezelf verbaasd het afgelopen jaar. Hoe ik weken- en maandenlang met een berg vuile mist in mijn hart en hoofd bleef rondlopen, intussen maar al te goed beseffend dat ik gewoon een perfect leven had ... Anderzijds sta ik evengoed verstomd van mensen die ondanks tegenslag toch blijven lachen. Een vriendin kreeg klap na klap te verwerken en hield toch het hoofd recht en het hart positief. Een andere vriendin kampt met chronische pijn maar blijft aanstekelijke lachsalvo’s afvuren. Zo kom ik tot één vaststelling: hoe ouder ik word, hoe meer ik nog te leren heb ...
Intussen heb ik wel een theorie ontwikkeld over mijn voorbije jaar. Want innerlijk is er veel gebeurd het voorbije jaar. Tot pakweg een jaar geleden voelde ik me mentaal 18, was ik rotsvast overtuigd van mijn onsterfelijkheid en veerkracht, en viel ik stijl achterover als iemand me met ‘mevrouw’ aansprak. Zoon- en dochterlief hielden me om beurten jong van hart en geest met hun babygeurtje en peutergebrabbel. Maar ze werden onvermijdelijk groter, ouder en zelfstandiger. En ik besefte plots dat mijn zwangerschap- en babyperiode onherroepelijk achter de rug was, dat die fase in mijn leven als vrouw ten einde was gekomen. Rationeel blijf ik achter die keuze staan maar emotioneel deed het toch wat met me. Het was toch een mentaal afscheid met een krop in de keel ... Maar nu heb ik stilaan vrede met het feit dat een mens geen kinderen kan blijven krijgen om zich jong te voelen. En met het vooruitzicht van al het moois dat me nog te wachten staat met een opgroeiende zoon- en dochterlief.
Bewaar niets voor een speciale gelegenheid, iedere dag dat je leeft is een speciale gelegenheid.
Dat motto heb ik meteen in realiteit omgezet door mijn kasten eens grondig na te kijken en alle mindere glazen en andere huisraad buiten te zwieren. Zelfs doordeweeks drinken we nu uit een deftig glas. Nu is mijn kleerkast aan de beurt want ook daarin hangen nog ongedragen stuks die ik hou voor een speciale gelegenheid. Ik wil dus wat meer leren genieten want daar ben ik absoluut niet goed in. Terwijl het toch een boost kan geven als je omringd bent door dingen die je mooi vindt, of als je je zelf goed in je vel voelt door wat meer zorg te besteden aan kledij en haar.
Ik ben momenteel trouwens aan het sparen om iets speciaals te doen voor mijn 40ste jaargang. Zo denk ik eraan om eens een professionele styliste in te huren voor wat kleding-, make up- en kapseladvies. Want er is werk aan de winkel! Kwestie dat ik de volgende 40 jaar nog enigszins presentabel voor de dag kom ... :-)
Het verbaast me soms hoe mensen zwaar kunnen tillen aan schijnbare futiliteiten. Zo heb ik trouwens ook mezelf verbaasd het afgelopen jaar. Hoe ik weken- en maandenlang met een berg vuile mist in mijn hart en hoofd bleef rondlopen, intussen maar al te goed beseffend dat ik gewoon een perfect leven had ... Anderzijds sta ik evengoed verstomd van mensen die ondanks tegenslag toch blijven lachen. Een vriendin kreeg klap na klap te verwerken en hield toch het hoofd recht en het hart positief. Een andere vriendin kampt met chronische pijn maar blijft aanstekelijke lachsalvo’s afvuren. Zo kom ik tot één vaststelling: hoe ouder ik word, hoe meer ik nog te leren heb ...
Intussen heb ik wel een theorie ontwikkeld over mijn voorbije jaar. Want innerlijk is er veel gebeurd het voorbije jaar. Tot pakweg een jaar geleden voelde ik me mentaal 18, was ik rotsvast overtuigd van mijn onsterfelijkheid en veerkracht, en viel ik stijl achterover als iemand me met ‘mevrouw’ aansprak. Zoon- en dochterlief hielden me om beurten jong van hart en geest met hun babygeurtje en peutergebrabbel. Maar ze werden onvermijdelijk groter, ouder en zelfstandiger. En ik besefte plots dat mijn zwangerschap- en babyperiode onherroepelijk achter de rug was, dat die fase in mijn leven als vrouw ten einde was gekomen. Rationeel blijf ik achter die keuze staan maar emotioneel deed het toch wat met me. Het was toch een mentaal afscheid met een krop in de keel ... Maar nu heb ik stilaan vrede met het feit dat een mens geen kinderen kan blijven krijgen om zich jong te voelen. En met het vooruitzicht van al het moois dat me nog te wachten staat met een opgroeiende zoon- en dochterlief.
Bewaar niets voor een speciale gelegenheid, iedere dag dat je leeft is een speciale gelegenheid.
Dat motto heb ik meteen in realiteit omgezet door mijn kasten eens grondig na te kijken en alle mindere glazen en andere huisraad buiten te zwieren. Zelfs doordeweeks drinken we nu uit een deftig glas. Nu is mijn kleerkast aan de beurt want ook daarin hangen nog ongedragen stuks die ik hou voor een speciale gelegenheid. Ik wil dus wat meer leren genieten want daar ben ik absoluut niet goed in. Terwijl het toch een boost kan geven als je omringd bent door dingen die je mooi vindt, of als je je zelf goed in je vel voelt door wat meer zorg te besteden aan kledij en haar.
Ik ben momenteel trouwens aan het sparen om iets speciaals te doen voor mijn 40ste jaargang. Zo denk ik eraan om eens een professionele styliste in te huren voor wat kleding-, make up- en kapseladvies. Want er is werk aan de winkel! Kwestie dat ik de volgende 40 jaar nog enigszins presentabel voor de dag kom ... :-)
Reacties