Stijlicoon

Ik denk dat ik nog veel zal kunnen leren van dochterlief.

Ik ben de vleesgeworden nonchalance. Jas nooit dicht, tenzij bij 9 beaufort misschien. Haren twee seconden na het kammen alweer koppig uit de plooi. Ik heb me er zelfs eens op betrapt twee verschillende sokken te dragen – gelukkig net voordat ik de deur uitstapte. Juwelen, parfum ... ik denk dat mijn vrouwen-DNA flink in de knoop zit want ik vind het wel leuk allemaal maar vergeet het net zo goed.

Maar zij is helemaal anders. Ze doet haar jasje keurig aan, alle knoopjes mooi dicht, tot en met de gesp. En dat geldt zo voor alles. Alles moet netjes en keurig zijn, anders wil ze de deur niet uit. Komt er bezoek, dan controleert ze eerst of al haar kleertjes nog wel proper zijn en als er een vlekje is, verstopt ze zich totdat ze zich heeft kunnen omkleden. Als er een feest is, staat ze te trappelen van ongeduld bij het kistje met haar juwelen en haar parfum. Dan zie ik haar kleine-meisjes-hartje gewoon harder slaan terwijl ze met glanzende ogen haar bling bling omhangt.

Ik vind het prachtig en heb met terugwerkende kracht spijt dat ik zelf niet wat meer zoals haar ben ...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

14 juni

Leren zwijgen ...