Partnergeweld ...

Op 20 november was het nationale vrouwendag en die stond dit jaar in het teken van partnergeweld. Gelukkig heb ik dat nooit fysiek aan den lijve moeten ondervinden. Ik heb dan ook altijd stellig gezegd dat wie mij een klap geeft, meteen mag vertrekken. Maar uit getuigenissen blijkt alvast dat het niet zo eenvoudig is, en tot op zekere hoogte weet ik dat zelf ook maar al te goed uit een vroegere relatie ...

Het begon heel subtiel. Ik had hem pas ontmoet en had een heel actief sociaal leven waar ik met volle teugen van genoot. Maar ik stond open voor een nieuwe relatie en was heel blij met die veelbelovende ontmoeting. Op een dag belde hij me op om te zeggen hoe serieus hij het meende met mij en dat hij het gevoel had dat het mij niet zo’n ernst was aangezien ik mijn sociale leventje vrolijk wilde verder zetten. Naïef genoeg zag ik dat enkel als een teken dat hij het echt zag zitten met mij, zelfs een beetje vleiend, en niet als een waarschuwing. Want dat werd de rode draad in onze relatie: zodra iets anders dan hijzelf mijn tijd of aandacht opeiste – familie, vrienden, werk, interesses –ging hij daar keihard tegenin. Heel geleidelijk aan probeerde hij me te isoleren en mijn zelfvertrouwen te ondermijnen ...

Als ik verhalen lees over partnergeweld, valt me steeds de passage op waarin ze het hebben over een plotse klik, een andere blik in de ogen. Dat herken ik volledig. Meestal zag ik het in zijn ogen als ‘het’ weer zou gebeuren: dan wist ik dat we weer voor dagen waren vertrokken met eindeloze discussies over niets, met neerbuigende en kleinerende opmerkingen. Ik wikte en woog elk woord en elk gebaar zodat hij toch maar niets zou vinden om me over aan te vallen, maar vroeg of laat vond hij toch iets, al waren het maar groenten die ik te fijn sneed zodat het te lang duurde voordat zijn eten klaar was ...

Er waren ook fijne momenten en we deelden veel interesses. Anders zou die relatie nooit drie jaren hebben geduurd. Maar uiteindelijk stond ik stil bij wat ik verder wou in mijn leven. Ik dacht aan kinderen maar in een dergelijke relatie wou ik geen kind groot brengen. Ik wou me kunnen ontspannen in mijn gezin en er thuis komen. En dat wou ik ook voor mijn kind, niet die eeuwige spanningen. Als je man geen respect heeft voor jou, zal ook je kind je nooit respecteren. Pas toen vond ik de kracht om de deur echt dicht te trekken en te houden.

Soms vraag ik me af hoe het nu gaat met hem, of hij intussen beseft dat hij een probleem heeft of er nog steeds van overtuigd is dat het de vrouwen zijn die niet deugen. Hij was een bodemloos vat vol onzekerheid en kon daar enkel mee omgaan door de mensen die het dichtste bij hem stonden, stelselmatig te ondermijnen zodat ze zwakker en kleiner zouden worden dan hem. Maar ik denk niet dat hij dat inzicht ooit heeft bereikt.

Ik ben alleszins blij dat ik daar zelf wel een aantal belangrijke lessen uit heb geleerd: het belang van respect en harmonie in een relatie. Met mijn liefste is er een groot verschil in opleiding en interesses maar fundamenteel delen we dezelfde waarden. Ik kan hem vertrouwen. Ik kan thuis komen zonder vrees. Ik kan mijn leven leiden zonder constant te worden afgeremd of aangevallen. En dat waardeer ik na al die jaren nog steeds ...