Dweilen ...

Jarenlang zoek ik reeds naar een verklaring waarom mijn kinderen het blijkbaar zo moeilijk hebben om 's nachts door te slapen. Jaloers aanhoor ik verhalen over babies die al van in het ziekenhuis een ganse nacht maffen. Over kleuters die om 19u gaan slapen en nog moeten worden gewekt om 7 uur ’s morgens. Over kinderen die in het weekend slapen tot 10 uur …

Zoonlief spant nog steeds de kroon. Die deed er meer dan 3 jaar over om eens een nacht door te slapen en sindsdien gaat het nog steeds met pieken en dalen. De voorbije weken overdrijft hij weer. Ofwel jaagt hij ons rond 2 uur de stuipen op het lijf door doelloos rond te dwalen, ofwel is hij op een onmenselijk vroeg uur wakker, meestal zelfs een combinatie van de twee. Hem pas later in bed stoppen, heeft enkel een tegengesteld effect want dat brengt nog meer slaapwandelen met zich mee. De tol van meer dan zes jaar ouderschap en verstoorde nachtrust is hoog want fysiek voel ik me een dweil, en mentaal ben ik er zelfs één …