De eerste schooldag ...
De eerste schooldag van dochterlief is een feit.
Toen we op de speelplaats kwamen, hoorde ik meteen een boel oudere kinderen: “Kijk, Branco’s zusje is daar!” Zoonlief is ginder dus nog lang niet vergeten … :-)
Ze hield zich heel kranig totdat de bel ging en ze merkte dat ik haar wou achterlaten. Toen zag ik haar lipjes trillen en oogjes vol tranen lopen, hartbrekend ... Maar ze ging braaf in de klas en klemde zich niet vast aan me. ’s Middags bleek ze tijdens de speeltijd toch wat gehuild te hebben. En keurde ze mij en meter Dansschoen geen blik waardig. Ik had me verwacht aan een opklarend snoetje en blije ‘mama’ maar ze keerde zich ostentatief af en wou geen woord zeggen. She made her point …
Het voorziene namiddagje spelen bij oma viel in duigen want ze klemde zich even later helemaal aan me vast en wou me niet meer lossen. Toen ik zei dat ik nog moest werken thuis, zei ze steeds maar dat ze braaf en stilletjes zou zijn maar dat ik niet mocht weggaan zonder haar … Mijn softe moederhart kon dan ook niet volharden en we namen haar dan maar mee naar huis. In de auto viel ze meteen in een diepe slaap. Na een flinke dut in haar eigen bedje, waren de zwaarste emoties verwerkt en was ze bereid om met meter Dansschoen op pad te gaan.
De tweede dag had ze er ook nog niet veel zin in. Ze was bang, zei ze. En de strategische combinatie van stil verdriet en zwijgzame boosheid werd weer geproefd. Het zal dus nog wel even duren alvorens de aanpassing is verteerd ...
En zo ging het toen bij zoonlief …
Toen we op de speelplaats kwamen, hoorde ik meteen een boel oudere kinderen: “Kijk, Branco’s zusje is daar!” Zoonlief is ginder dus nog lang niet vergeten … :-)
Ze hield zich heel kranig totdat de bel ging en ze merkte dat ik haar wou achterlaten. Toen zag ik haar lipjes trillen en oogjes vol tranen lopen, hartbrekend ... Maar ze ging braaf in de klas en klemde zich niet vast aan me. ’s Middags bleek ze tijdens de speeltijd toch wat gehuild te hebben. En keurde ze mij en meter Dansschoen geen blik waardig. Ik had me verwacht aan een opklarend snoetje en blije ‘mama’ maar ze keerde zich ostentatief af en wou geen woord zeggen. She made her point …
Het voorziene namiddagje spelen bij oma viel in duigen want ze klemde zich even later helemaal aan me vast en wou me niet meer lossen. Toen ik zei dat ik nog moest werken thuis, zei ze steeds maar dat ze braaf en stilletjes zou zijn maar dat ik niet mocht weggaan zonder haar … Mijn softe moederhart kon dan ook niet volharden en we namen haar dan maar mee naar huis. In de auto viel ze meteen in een diepe slaap. Na een flinke dut in haar eigen bedje, waren de zwaarste emoties verwerkt en was ze bereid om met meter Dansschoen op pad te gaan.
De tweede dag had ze er ook nog niet veel zin in. Ze was bang, zei ze. En de strategische combinatie van stil verdriet en zwijgzame boosheid werd weer geproefd. Het zal dus nog wel even duren alvorens de aanpassing is verteerd ...
En zo ging het toen bij zoonlief …
Reacties