Dertigersdip ...

De voorbije weken loop ik nogal lastig. Geen idee waardoor het komt maar ik schiet bijzonder makkelijk uit mijn sloffen. En dat is niet leuk voor mijn huisgenoten, vooral omdat ze de reden niet kennen. Ik begrijp zelf niet eens wat er scheelt. Misschien doemt het spook van de beruchte dertigersdip of zelfs de miflife crisis op? Ik heb gewoon het gevoel dat ik me al maanden niet meer heb kunnen ontspannen en dat mijn elastiekje steeds verder opgespannen raakt ...

Vooral 's avonds kookt mijn potje nogal vlug over. Zoonlief die geen zin heeft in zijn huiswerk, de aardappelen die overkoken, autosleutels die nergens te vinden zijn, dochterlief die huilend aan mijn benen hangt om haar op te pakken terwijl ik 1001 dingen te doen heb ... Soms bekruipt de zin me dan om gillend het huis uit te stormen en me ergens in een donker hol in te graven voor een lange winterslaap ...

En tegelijk voel je een verpletterend schuldgevoel omdat je niet de vrolijke, ontspannen, speelse mama bent die ze elke dag opnieuw verdienen. En zet je jezelf denkbeeldig in de hoek met een imaginaire trap onder je uitdijende kont, verman je jezelf, sleur je een glimlach tevoorschijn en begin je eraan: je droogt de zevenhonderste traan, leest het tienduizendste verhaaltje voor, boent de achtmiljoenste kinderkont proper en schilt de driemiljardste aardappel. Het leven zoals het is ...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni