Stilte ...

Drie volle dagen heeft het geduurd, en dat zonder enige aanleiding. Zaterdag stond ik op, en had geen stem. Mijn galmende stemgeluid had plaatsgemaakt voor kriepend gepiep waar alle dieren in de wijde omtrek spontaan van op de vlucht sloegen, met pijnlijke oren. Mijn gezinsleden waren helaas veroordeeld tot samenleven met het schorre schepsel. Waarop zoonlief extra het beest ging uithangen want zo'n overslaande, schrille stem is toch werkelijk lachwekkend... Zondag vond ook hij dat het lang genoeg had geduurd en vroeg wanneer ik weer normaal zou praten. Ik begon het me stilaan ook af te vragen.

's Avonds leek het de goede kant uit te gaan maar toen ik maandagochtend op het werk de eerste woorden van die dag sprak, bleek er toch niet meer dan gefluister te komen. Het vreemde is dat er verder niets aan de hand is met mij: niet verkouden, geen koorts ... Wel moe, maar wie is dat niet?

Sinds gisteren is de stem terug, nog wat hees maar toch al iets krachtiger dan de voorbije dagen. Binnenkort kan ik de ruiten dus weer laten daveren als zoon- of dochterlief het te bont maakt. Het zal hen vast bedroeven.