Fietsen ...

Sinds het deze week de betere kant opgaat met het weer, laten we onze kinderen weer uit. Zoonlief onder lichte dwang want die zou liever voor het televisiescherm zitten, maar dochterlief hoeven we het geen twee keer te vragen. Als ze merkt dat we nog maar naar schoenen of een jas kijken, springt ze al overeind en vliegt naar de deur. Want liefst van al is ze buiten. De helft van de rijtuigen in onze garage zijn nog een maatje te groot voor haar 82 cm maar dapper werkt ze zich toch achtereenvolgens op go-cart, tractor, step enz. Met de loopfietsjes gaat het nog het beste en daarmee maakt ze dan de voetpaden in onze straat onveilig. Intussen porren we zoonlief aan om te leren fietsen maar die weigert halstarrig.

Toch zouden we willen dat hij dit voorjaar leert fietsen zodat we in de zomer eens een tochtje kunnen maken op de Scheldedijk met ons vieren. Dat zou ook goed zijn voor de revalidatie van manliefs knie. Of dan kan zoonlief mee op pad terwijl ik mijn looproute afleg. We proberen hem met alle argumenten te overhalen maar voorlopig vergeefs. Die onwil tot het leren van nieuwe dingen, herken ik helaas een beetje want daar had ik als kind ook last van. Al had het bij mij vooral te maken met faalangst en bij zoonlief met misplaatste trots want hij wil alles al kunnen en heeft een broertje dood aan de leerfase ...

We zoeken dus nog even verder naar de juiste motivatie om zoonlief op de fiets te krijgen: een nieuwe fiets, het exclusieve gezelschap van mama, ijsjes op de Scheldedijk ... Voorlopig haalt hij zijn schouders op en rijdt op zijn go-cart fluitend de zonsondergang tegemoet ...